O escritor e ilustrador inglés Jill Murphy é bastante coñecido a nivel internacional, pero, si non me equivoco, este é o seu primeiro traballo en eúscaro. Esta obra, publicada en 1986, enmárcase, ademais, na colección máis coñecida deste autor: The Large Family (Gran Familia).

Tal e como indica o propio título Cinco minutos de tranquilidade, esa é a clave deste álbum. A señora Itzel quere cinco minutos para ela soa, para descansar, para estar tranquila... e dese desexo é do que nos conta Murphy dunha maneira humorística.

Na portada do libro e como pode ver o lector nada máis pasar este libro, temos como protagonista a unha familia de elefantes personificados. E antes de entrar no relato hai varias pistas sobre o comportamento destes protagonistas: os nenos seguindo á súa nai, o pequeno baleirando o tazón de cabeza… E é precisamente iso, uns nenos travesos e juguetones, incansables, que a nai ve na cociña. “Os nenos estaban a almorzar. Aquilo non era un espectáculo bonito”. Con estas palabras aborda o autor a narración, mentres que nas imaxes temos información complementaria, a nai desesperada, os nenos nas travesuras, a desorde e a sucidade na cociña.

A señora Itzel, así se chama a súa nai elefante, colle na bandexa as súas cousas do almorzo e o xornal e quere saír da cociña en silencio, “aos poucos”. Ten que interromper por un momento a estes mozos e decide ir ao cuarto de baño: “Porque necesito cinco minutos de tranquilidade, sen vós”.

Pero os nenos teñen así un sentido especial, o que non queremos, o de facer o contrario do que pedimos. E iso é o que lle vai a pasar á súa nai, a señora Itzel. Primeiro o maior, tocando a música, despois o do medio, lendo o conto, e o último, o máis pequeno, ofrecendo xoguetes, o tres aparecen á nai nesta relaxación de cinco minutos.

Como pode prever o lector, a tranquilidade da nai non durará moito, moito menos cando o tres nenos decidan entrar na bañeira.

Dunha maneira humorística, Jill Murphy, pondo unha gran forza nas ilustracións, ofrécenos a imaxe do incesante labor que xeralmente sofren as nais; e digo, mamá, porque a imaxe do meu pai non aparece no libro.

A señora Itzel móstrase indignada cando o tres nenos xogan ao baño, cando el vaise, e enfádase cando lles di: “Porque necesito cinco minutos de tranquilidade, sen vostedes –dixo a señora Itzel–. Por iso”.

Ao final vemos á nosa nai na cociña, tranquilamente, pero non durante cinco minutos de calma: “Baixou e alí quedou tranquilo tres minutos e corenta e cinco segundos, antes de que os nenos volvesen a el”.

En realidade, ás veces tres minutos e corenta e cinco segundos son case cinco minutos.