Trátase de Maria-Teresa Asplund, unha activista sueca de 42 anos que traballa na Unión Europea. Nacido en Colombia, foi adoptado ao sete meses por unha familia de orixe nórdica e de orixe chinesa. A acción contra a ultradereita non foi unha acción illada. Ten unha longa traxectoria na loita a favor do feminismo e contra o racismo.

A túa imaxe deu a volta ao mundo. Contarasnos en que ambiente creciches?

Empecei a ver aos fascistas no meu pobo cando era moi novo, e con total impunidade estendín a súa ideoloxía ao catro ventos. O auxe da ultradereita, por tanto, sufrímolo aquí hai tempo, non é nada novo. Ao principio tiña medo, pero deime conta de que non estou só e sentinme capaz de enfrontarme a eles. Eles poden ser cada vez máis; nós tamén estamos cada vez máis empoderados. A manifestación do Primeiro de Maio foi o punto álxido; un día no que os traballadores do mundo temos que reivindicar os nosos dereitos con orgullo.

Traballaches esta loita nalgunha organización?

Son emprendedor, non pertenzo a ningunha organización. Aínda que teño moi boa relación con militantes de moitas organizacións, non comparto as formulacións destas 100%. Levo a militancia doutra maneira, pero aínda me fai ilusión ver ás mulleres novas organizándose.

Pódese entender a loita polo feminismo como unha loita contra o racismo?

Si, creo que si. É máis, hai que entendelo así, non vexo outra opción. A miña loita é a loita polo respecto igual aos dereitos humanos de todos.

No sistema heteropatriarcal non importa si a xente trátache mal, discriminache por raza ou por orientación sexual… En Suecia, por exemplo, a sociedade considerouno normal. “Pasa”, din moitos. Iso si que é un erro.

A loita contra o racismo, contra o machismo, que quere acabar coa homofobia… estas loitas son unha e a mesma. A loita por un mundo máis xusto onde todos os cidadáns e cidadás poidamos ter as mesmas oportunidades.

No sur de Europa, os medios e os partidos lémbrannos unha e outra vez que os países máis progresistas están no norte. Suecia intervén. A miúdo fálase de educación, sanidade e desenvolvemento dos servizos públicos. A súa acción, en cambio, deixou claro que tamén é reaccionaria noutros moitos sentidos.

Sen dúbida, as actitudes racistas e fascistas están cada vez máis normalizadas. É máis, desde que os demócratas suecos irromperon no Parlamento sueco; ademais, as manifestacións que organizan seguen nunha tendencia á alza e á alza. A teoría desa “sociedade progresista” que vostede di caeu no Primeiro de Maio, o día da acción. Ese día, os nazis non tiveron ningún problema en ocupar a metade de Borlänge (Suecia), coa seguridade da policía. Foi noxento. Boa radiografía: están amparados polas forzas policiais da nosa Constitución, mentres que as súas posicións atentan contra os principios da nosa Constitución. E iso, estou seguro, non só vai pasar en Suecia.

Ao feminismo occidental acusóuselle moitas veces de non asumir moitas loitas: a loita contra o racismo, a loita polos traballadores do sexo... Como activista occidental, feminista e antiracista, cre vostede que é así?

Non. Non milito nunha organización nin me movo moito polo mundo, pero todas as militantes feministas suecas que coñezo fanse súas. Eu tamén o fago. Do mesmo xeito que contamos co apoio do 110% dos traballadores sexuais, eles tamén o teñen, por exemplo. Non podo falar en nome de todas as mulleres de Occidente, pero esa é a situación que atopo na miña día a día.

As mulleres do Kurdistán demostraron que na situación máis precaria o feminismo tamén pode ser unha loita que se poña en primeira liña.

O meu maior respecto e apoio a todas as mulleres do Kurdistán, que ademais de ser un modelo para todas as mulleres de Europa e do mundo, deben ser fonte de inspiración. Sen dúbida, a loita do feminismo está a arraigar con forza e o verdadeiro cambio político está por chegar, tamén en Europa.

Por exemplo?

O sucedido en Polonia nos últimos días é un claro exemplo diso. O Goberno de extrema dereita viuse obrigado a rexeitar a última proposta de aborto que se presentou. Non foi unha proposición de lei a que rexeitou as medidas reaccionarias e machistas do Goberno, senón a consecuencia directa dunha demostración de forza das mulleres na rúa. O feminismo demostrou que a dereita conservadora pódese derrotar na rúa. É hora de recuperar as rúas.

E nas institucións?

En Suecia creouse un partido feminista que podería entrar no Parlamento. Con todo, non é o meu ámbito e quero seguir traballando noutros ámbitos, por suposto, tendo en conta o que alí ocorre.