No barrio bilbaíno de Olabeaga, nunha fachada das casas, alguén escribe con maiúsculas: Soñar. Xa o leu antes. Pero a semana pasada descubrín que hai un recuncho preto de alí con tres chabolas, nas que “viven” seis novos africanos de Costa do Marfil, Ghana, Camerún e Senegal. Un deles levoume alí para mostrarme orgulloso a súa “casa”. Recoñecinlle por casualidade cando estaba a recoller papel de prensa nun colector e tiña que tirar a miña bolsa.

Son algúns dos miles de inmigrantes que chegaron á Patera do Mediterráneo en busca do pan, a liberdade e o paraíso. Viven sen papeis, esperando a chegada da policía, que non ten ningún emprego lexítimo. Soñaron que no paraíso europeo estarían mellor e puxeron en perigo a súa vida. Chegaron a Bilbao, onde apenas viven recollendo papel e outros materiais para poder manter o seu día a día e poder mandar un pouco de diñeiro á familia ausente. Soñan cun futuro mellor, coa esperanza de atopar un traballo que lles permita vivir con dignidade, e non en cabanas. Soñan con vivir connosco. Soñar é libre e soñar dentro dunha cabana pode suavizar a miserable estancia.

Este sistema capitalista xera desigualdade, miseria, migracións e guerra, e a realidade destes mozos é reflexo diso. Para que os seus soños e os doutros miles de migrantes (tanto económicos como políticos) convértanse en realidade, debemos construír un sistema que teña como eixos a dignidade humana, a igualdade, a xustiza... Pero mentres tanto, é necesaria a solidariedade, a das institucións próximas (municipais, forais e autonómicas) e a dos individuos.