Os traballadores da zona déronse conta do truco e foron eles os que denunciaron ao xefe. Paréceme que aplauden a súa valente actitude por non cubrir a situación a pesar da incerteza do seu posto de traballo.

Cando tivemos coñecemento do sucedido, reunímonos todos os implicados no caso para discutir que facer. Non foi unha situación fácil, porque nun pobo, onde todos somos coñecidos, é moi difícil denunciar. O proceso foi duro, xa que se trata dun caso que afecta á familia do agresor e á súa contorna máis próxima.

Ademais, o tema é delicado, porque non todos pensamos igual; e cada un fixo a súa elección. Algúns preferiron pasar por alto e esquecer o tema canto antes; outros, en cambio, fomos partidarios de facelo público.

Moitos o pasaron moi mal e asústalles pensar onde e en quen poden estar esas imaxes. Ademais, este tipo de casos xerou desconfianza entre a poboación e moitas mulleres senten inseguridade nos vestiarios, duchas e aseos públicos.

Historicamente, a intimidade das mulleres estivo no punto de mira, e os buracos das vigas son un exemplo diso. Pero a medida que a tecnoloxía se foi desenvolvendo e abaratando, as ferramentas son máis accesibles e os ataques transformáronse. En Euskal Herria coñecemos moitas gravacións deste tipo nos últimos anos; e en concreto, seis meses ao longo dos últimos anos. O dato paréceme terrible, porque sabemos que hai máis que fixéronse públicos.

Eu estou en contra do cárcere, pero vexo que si non os denunciamos, a situación non cambiará nunca. Non buscamos un beneficio económico, renunciaría a iso, pero reiteramos que non se trata dunha agresión deste tipo, para sentirnos libres mesmo na intimidade.

Ademais, a lei considera estes casos como un ataque á intimidade e non como violencia machista. Unha pequena cámara pode ser adquirida por calquera e esconderse onde queira. Pero non é casualidade que as mulleres non o fagan. Co uso das novas tecnoloxías repítese a esencia do desexo de dominar –eliminando ademais a eterna escusa de que os homes sexan máis fortes–.

Constátase que existe un gran buxán neste campo no código penal. Por iso, puxémonos en contacto co Parlamento de Navarra e a Comisión de Igualdade da Comunidade Foral de Navarra está a traballar neste tema e na lei.

O pasado 5 de maio estivemos nunha sesión de traballo no Parlamento para explicar o noso caso e pedir que se cambie a lexislación. De feito, a Lei 1/2004, de 28 de decembro, de Violencia de Xénero de España, quedou moi obsoleta. A violencia sexista só refírese ás agresións cometidas pola parella ou ex parella e exclúe outras moitas que se producen no sistema actual.

A Lei Foral 14/2015, de 10 de abril, contra a violencia machista, recolle e entende as agresións de maneira máis ampla e actual. Con todo, paréceme que queda patas para arriba porque non recibe moitas formas de violencia que se dan na realidade.

As institucións recibíronnos ben e iso é de agradecer, porque nos escoitaron e porque se mostraron dispostas a traballar. Pero ademais da sensibilización que nos trasladaron, pido un compromiso para cambiar as cousas.