A macro-xuízo dos “cartóns black” comezou na Audiencia Nacional española. Máis de 65 directivos e conselleiros de Bankia (pp, PSOE, EU, CCOO e UXT) foron empregados nas súas respectivas áreas de proveito persoal. Con eses cartóns opacos, encabezadas polo ex ministro intre e o presidente de Caixa Madrid, Blesa, eses directores gastáronse 15,5 millóns de euros nunha poxa. Estes millóns foron facturados por conta do grupo financeiro Bankia, que necesitaba un total de 22 millóns de euros en axudas públicas á banca.

No País Vasco temos o caso de CAN Caixa Navarra. Aquí non se atoparon cartóns para facer gastos persoais. Pero coñecemos o caso das dietas. Con eles, os políticos multiplicaban o seu soldo por asistir a reunións, mentres que a organización, que en teoría tiñan que controlar, ía ao desastre. Outros gastos que nos lembran os de Bankia, como as facturas que CAN cobra a outras empresas (hoteis de luxo, restaurantes, balnearios, xoias, coches de alta gama…). Estas facturas atópanse en poder da comisión de investigación do Parlamento de Navarra, así como as contas e cartóns que utilizaban Miguel Sanz e Enrique Goñi para interpolas.

Estes dous exemplos, Bankia e CAN, son o reflexo da corrupción nas institucións controladas polo poder público, a corrupción que supuxo o seu afundimento. E non son máis que a punta do iceberg, unha pequena parte da política corrupta que houbo neste tipo de organizacións. Os responsables políticos e sindicais, así como os xestores, deberían devolver o subtraído e inhabilitalo para administrar esas empresas públicas ou semipúblicas.