“As previsións non eran boas e, por iso, estamos bastante satisfeitos co resultado”. Non son declaracións dun membro do pp tras coñecer os resultados das eleccións do domingo, senón o que lle dixen a un amigo, cando nos atopamos en San Sebastián a piques de ver as últimas películas da Sección Oficial do Zinemaldia. De feito, a cousa non tiña un aspecto especialmente bo ao principio: apenas un director coñecido, abriu o concurso A fille de Brest, unha mala produción de telefilme… Pero as primeiras impresións e as enquisas de campañas electorais, parécidos como os anteriores, non te podes fiar; e non podes facer apostas seguras, porque o Zinemaldia non é como os votos da Comunidade Autónoma Vasca, todos os anos hai actores e guións diferentes e non é mellor por estas cousas de saúde.
Xa pasou unha semana na que as películas puxeron un pouco máis de ficción que a campaña e entregáronse os premios: A Cuncha de Ouro trasládase a China e a Prata á mellor actriz, convertendo a Wo Bu Shi Pan Jinlian, do director Xiaogang Feng, na gran triunfadora desta edición. Trátase dunha curiosa película que xoga co absurdo e, a pesar das carencias que poida ter -unha revelación final que o xustifica todo–, é un premiado digno. Non se pode dicir o mesmo do premio ao mellor director: A película do surcoreano Hong Sang-Soo deu un final patoso á Sección Oficial, cunha historia de relacións de parella que resultaba repetitiva e aburrida. Só pola súa traxectoria enténdese a cuncha que levou a casa, porque non é do todo do tamaño do traballo que trouxo.
Dous thriller españois, outros tantos premios: a diferenza de edicións anteriores, son bastante xustos os da industria ibérica, xa que o guion de Que divos perdóenos é redondo e a Cuncha de Prata á mellor actriz de Eduard Fernández, polo que teremos unha bonita lata os veciños de Hego Euskal Herria mentres entregamos os premios Goya á conta de ambas as producións.
Quedan fóra de Palmarés algunhas das obras que deron as miradas máis perturbadoras sobre a sociedade occidental actual: O polaco Plac Zabaw, o chileno Jesús e, sobre todo, a nocturama de Bertrand Bonello puxeron ao espectador ante unha violencia que non ten explicación concreta, deixando en evidencia a falta de oportunidades que ofrece o estilo de vida capitalista aos mozos. Aínda que feitas con propósitos diferentes e con resultados moi diferentes entre si, as fotografías pesimistas feitas ás novas xeracións merecen especial atención, sobre todo porque ofrecen un contrapunto aos políticos que predican o fin da violencia no noso país. Hai unha violencia cada vez máis arraigada na sociedade, que pasa sen resonancia para convertela en espectáculo, pero que, como consecuencia da estructuración social, require respostas. E iso vímolo no cine, non na campaña, nin no reconto de votos.
O cine social foi galardoado polo público do Zinemaldia, que viu no banco de alimentos a unha muller, famenta, abrindo unha lata de fabas e comendo en directo a través da lata. Si, o público premiou a Daniel Blake, que leva o selo do director británico Ken Loach ao... [+]
“Aurreikuspenak ez ziren batere onak eta, hori kontuan izanda, emaitzarekin nahiko kontentu gaude”. Ez dira PPko kide batek igandeko hauteskundeen emaitzak ezagutu ondoren egindako adierazpenak, lagun bati esan niona baizik, Zinemaldiko Sail Ofizialeko azken filmak... [+]
“Aurreikuspenak ez ziren batere onak eta, hori kontuan izanda, emaitzarekin nahiko kontentu gaude”. Ez dira PPko kide batek igandeko hauteskundeen emaitzak ezagutu ondoren egindako adierazpenak, lagun bati esan niona baizik, Zinemaldiko Sail Ofizialeko azken filmak... [+]
Zine soziala saritu dute aurten Zinemaldiko ikus-entzuleek, elikagai bankuan emakume bat, gosearen goseaz, babarrun lata bat irekitzen eta zuzenean latatik jaten ikusteak hunkitu egin gaituelako, hainbeste da horrelako eszena batek esan nahi duena.
Banatu dira 64. Donostiako Nazioarteko Zinemaldiko sari nagusiak. Larunbat gauean Kursaalean egindako ekitaldiak ikusmina sortu du. Saridunen merituei dagokienez, urtero bezala, zenbat buru, hainbat aburu.
Zientzia fikziozko istorioa izateak ez du esan nahi sinesgarria izan behar ez duenik, eta Denis Villeneuveren Arrival pseudozientifiko, pseudofantastiko, pseudotranszendentala bere burua serioegi hartzen duen eta inolaz ere sostengatzen ez den filma iruditu zaigu.
Sail Ofizialeko lehiaketan azkena, ez dio oso amaiera ona eman aurtengo edizioari.
Hiru istorio uztartuz, Ikari film japoniarrak susmoz beterik mantentzen du ikuslea filmak irauten duen bi ordu eta hogei minutuetan. Hiltzaile baten bilaketa abiapuntu duen lan honekin tematika ugari jorratu ditu Lee Sang-il zuzendariak.
1960ko hamarkadako AEBetan girotutako istorioa da Ewan McGregorrek zuzendutako American pastoral. Philip Rothen izen bereko nobelan oinarritua, konparazioan galtzen atera arren filmerako egokitzapena txukuna da.
Armeniar batek bere desira ezkutuenak betetzea nahi duenean, oihal zati bat zintzilikatzen du “nahien zuhaitzen” adarretatik. Juanmi Gutierrez zuzendari gipuzkoarrari tradizio horrek izenburu gisa balio izan dio bere azken dokumentalerako.
Berriz ere familia eta familiarteko harremanak dira Hirokazu Koreedaren After the storm filmaren oinarria; berriz ere tonu eta erritmo pausatuan kontatu digu istorioa; eta berriz ere, harrapatu egin gaitu zuzendari japoniarraren unibertsoak.
Narciso, La chica de la luz, Txintxorro, Puntu Itsua, Iraila, Los Angeles Observer, Kresala, Kutxa Beltza, La casa del frío, Testimonio, Bidexka eta La Ballena Real. Hamabi begiradaren bitartez Donostiaren erretratu bat egitea.
Sentimendu konplexuen gainean eraikia dago Jonás Truebaren La reconquista. Bi partetan banatua, lehenengoak lortzen du ikuslea protagonisten munduan sartzea tonu malenkoniatsu batekin; bigarrenak berriz, lehenago iradoki diren gauzak gehiegi esplikatzen ditu filma... [+]
Emiliano Torresek maila oneko debuta egin du zuzendari gisa Sail Ofizialean pasa duten El invierno filmarekin. Argentinako artzainen istorio hau Patagoniako paisaiak erabiltzen dituenean iristen da puntu gorenera.