-Papá? Lesnos un conto?”. Esta inxenua pregunta é a que comeza este álbum e parece que vai complicarse a medida que avanza o que parece unha cousa tan simple e inocente.

O conto do lobo é o título deste libro de Véronique Caplain e Grégoire Mabire e entre nós, entre os humanos, se o lobo se viu sempre como un animal malvado, forte e violento, que ataca e mata, pensen nas cabras... Os protagonistas desta historia son o pai Aker e os cachorros Antton e Xixili.

Os narradores, os dous que nos narran a historia a través do texto e das imaxes, non só cóntannos a historia entre o pai e os nenos, senón que tamén nos contan a historia do libro que le o pai, creando un bonito xogo que crea situacións paralelas entre eles. O pai empezou a ler: “É inverno e fai moito frío fóra. No bosque, un lobo busca comida. Pasou días e días sen comer e ten fame, tanta fame, que os seus dentes comezan a tremer: KLA! KLA! KLA!”. Nese momento ouviron fóra un ruído estraño: KLA! KLA! KLA! (…) Volvamos ao noso conto: “Os cidadáns teñen medo, tanto medo, que pecharon as portas con chave. KLIK KLAK!”. Nese momento ouviron na casa un ruído estraño: KLIK KLAK!”.

Senten que as situacións do libro que le o pai repítense na súa casa, na súa contorna; e asústanse os cabritos. "Será lobo? (…) Bo! Non é posible. Nos nosos bosques non hai lobo”.

E coa resposta de papá parece que os cabritos se tranquilizan.

Con todo, o espectador notará que a pesar de dar esa resposta aos pequenos, cada vez hai máis angustia, máis medo na mirada do macho cabrío pai.

Ao final, por suposto, búscase o sorriso do lector. Eses valentes que teñen medo de que tamén o seu papá poida esconderse e esconderse baixo os coxíns! E entón os pequenos “É un conto. Só un conto”, conclúen o libro (o libro que estaban a ler debaixo do brazo, tranquilo, xogando na cadeira de brazos, con cara de asombro e curiosidade, escondido debaixo dos coxíns, mirando ao pai que só ten a metade cara á vista).

Ademais desta narración que aparece na historia, hai moitas outras cousas que se nos explican a través das imaxes. Descricións de sentimentos e sensacións, intención de canalizar a mirada máis importante do espectador a través da simplicidad de espazos e lugares… e tamén a presenza de papá en casa, facendo os deberes, cociñando, lavando e colgando a roupa, asumindo a responsabilidade dos nenos. É dicir, este conto do lobo é unha historia curiosa que, ademais de ter un sentido do humor, pódese mirar a outras moitas cousas máis.