É martes e Pamplona/Iruña non conta cunha gran oferta cultural para a noite, como é habitual. Lonxe quedan os tempos nos que cada día se podían escoitar concertos de rock e pop porque, segundo din, nós non os coñecemos. As persoas que traballamos pola tarde non temos demasiados problemas para escoitar concertos pola noite durante a semana e tomar un par de cervexas. Así que nos despedimos e quedámonos a cear na zona vella. Hoxe comezan de novo os concertos de jazz no bar Garazi, e decidimos marcharnos. Até o ano pasado, ademais dos martes, podíase escoitar música de jazz os xoves no bar Infernu (ambos na rúa Calderería), pero esta última sesión de Jam suspendeuse cando os principais participantes abandonaron a cidade. Non é de estrañar que en Pamplona haxa moitos músicos de jazz, tendo en conta que no conservatorio superior impártense estudos desta especialidade (isto si que é raro).

O formato é sempre o mesmo: primeiro o concerto e logo a Jam session participativa. O trío que hoxe vén ao concerto non é pequeno: Alberto Arteta no saxo, Kike Arza no contrabaixo e Juanma Urriza na batería Boli. Soben ao escenario e Arza comeza a tocar co seu contrabaixo os rápidos debuxos e motivos. Cando criamos que era unha improvisación, os outros dous entraron xuntos. Tras finalizar a primeira peza, deron as grazas ao público que se achegou (o bar está cheo) e explicaron que son as súas propias obras, engadindo que se animaron a tocar sen ensaiar. Ensaiar ou non, a calidade é extrema. Obsérvanse diferentes estruturas nas pezas, dando un gran espazo á improvisación en todas elas. O estilo non é clásico, as harmonías enganan en todo momento a audición tradicional como a miña, e a verdade é que é moito máis difícil de escoitar que unha Jam session cos estándar do jazz, pero a capacidade musical dos intérpretes consegue que o oínte se mergulle no concerto, chegando a algo hipnótico no caso da batería. Despois dunha hora, o concerto finalizou co aprecio do público.

Ao cabo dun intre deuse inicio á sesión de Jam. En xeral participan alumnos do conservatorio, pero sempre hai músicos que viñeron de aquí ou de alá. Moitas das caras son coñecidas e non fallan á cita todos os martes. O baixo (contrabaixo hoxe) é xeralmente a base de batería e guitarra, seguido de teclado e instrumentos de vento. Entre todos elixen distintos estándares (a maioría son be-bops clásicos dos anos 40-50) e tocan o tema, cada un cunha marxe de improvisación sobre os acordes do tema, para que todos terminen de novo co tema. O mundo da improvisación ten un milagre, aínda que ouzas o tema infinidade de veces, os sós sempre daranche algo novo.

Así pois, a noite faise longa neste bar os martes pola noite. Hai moitos factores que lle encantan, por exemplo, nunha cidade tan pequena como Pamplona, onde a música moderna nunca tivo gran importancia, atopar música e músicos dese tipo, sempre con ganas de tocar. A escasa oferta cultural que se mencionou ao principio dá moita importancia a todo o que hai, e ademais, calquera fenómeno que non se ha masificado sempre se admira doutra maneira. A música ten estas cousas fascinantes.