Asunto: Feeling high on Hermannplatz. Quen é o que sente nos ceos como baixo a influencia dunha droga en Hermannplatz? E por que vive a flipada? Sen identificar ao remitente da mensaxe, o título foi suficiente para facer clic no vídeo. Hermannplatz, situado no límite de dous barrios que a gentrificación xa cruzou, nun recuncho coa súa marca Karstadt, o edificio dun deses grandes almacéns. Sobre o vídeo lese a frase “What if you were celebrated just for being you?”. Sei eloxiado polo que es, só, sen necesidade de máis. “What if... “. Que lle parece? Pódello imaxinar?

Cando parou o tráfico e o semáforo púxose verde, a muller, sentada lendo o xornal, os mozos que xogaban cunha pelota... saían do agocho das aparencias e corrían á estrada. Os dous lados da cebra son suficientes para enchela e os que atravesan o camiño comezan a aplaudir e a vibrar. Como os que animan aos ciclistas do Tour. Son significativas as reaccións peonís que recibe con sorpresa. Hai deportistas que, imitando a mímica dos gañadores, reciben os brazos e conseguen gozar do momento de forma auténtica. Ou os que, despois de facer un xesto, baixan a vista ou se dirixen ao ceo cunha risa nerviosa. Hai un sentimento de grandeza que xoga coa man despedíndose como o farían as persoas do mundo do cine ou os reis. O que se cobre a boca de vergoña coa man. A que mantén firme a súa traxectoria até entón, porque todo iso non vai con el. Púxenme a pensar como reaccionaría. Como me gustaría reaccionar. Até que punto necesitamos este tipo de momentos na nosa vida, e claro que a maioría non os temos. O vídeo termina coa frase “Everyone is a hero”, sinalando a heroicidade de cada un de nós.

Logo lin a cita que contextualiza este sinxelo “flahmob”: “O noso obxectivo debe ser”, di un profesor no Semanario Der Spiegel, “facer posible unha vida exitosa; e non complicar as vidas con malas notas, con mal humor”. Nun artigo que polemiza sobre a educación na escola, tomando o principio de curso como unha ocasión, di que os nenos e as nenas son demasiado pequenos na escola, porque os profesores e profesoras sacan con eles a súa frustración. Veume á cabeza o protagonista dun libro infantil. Ida chegou tarde un dos primeiros días por salvar a quince vermes no camiño á escola. A nena sente orgullosa, pero o profesor repréndelle polo erro e mándalle a casa cunha nota para que os seus pais a asinen.

Entre os clásicos da literatura infantil hai un neno que vive só co seu pai. No orixinal chámase Alfons Aberg, pero en cada idioma traducido ten un nome diferente, e en eúscaro non. A noite anterior a que sexa o seu primeiro día de clase, cando non pode durmir, o seu pai dille que se tranquilice, que non ten que ter medo, que os outros nenos están tan nerviosos como el. Ese primeiro día, volve a casa dicindo que o profesor lles contou un segredo: que el tamén estivo sen poder durmir. O profesorado fixo algo que non adoita permitirse a si mesmo: Mostrar debilidade. E, de paso, fixo rir aos nenos e gañou a súa confianza.

O mesmo que o que crea un ambiente ou outro, víveo. Non hai máis que ver o ben que llo están pasando os que aclaman o paso da cebra.