O grupo Zoo publicou este ano o seu primeiro disco. Até agora, vimos ao tres músicos do grupo con outras formacións (Izate, M.A.K, 466…).

Para dar comezo ao concerto, grazas á axuda dalgúns xornalistas, o público chamou á sala de concertos, convidando a entrar ao rabaño. Tras unha pequena presentación do universo do grupo, déronnos a canción Makaka.

Tres músicos

Mestura en batería entre Bixente, ardilla e un animal do deserto; saltando dun timbal baixo a unha caixa, pero cuns ritmos pesados e pesados.

No baixo, Peio, o oso polar ostra; o tipo está cheo de enerxía e ás veces levanta a cabeza do baixo para dirixirse aos seus compañeiros de gando.

As escuras harmonías do elemento de percusión cru e baixo crean un ambiente bastante trivial (non me gusta a palabra “tribal”, pero só atopeina…). Unha marcha salvaxe dos elefantes!

Na voz, Jon, metade crocodilo, metade bucio. Rapea sobre todo, estendéndose até a escena pública.

Un grupo sen guitarra

Hai moito tempo que non vimos nada semellante. O feito de non ter guitarra non crea escaseza, senón que agudiza xustamente a atención aos acontecementos. O erro da guitarra pon á luz a información musical da banda. As harmonías traídas no baixo son suficientes para crear un universo concreto e singular. Ademais, o oco deixado pola guitarra deixa espazo á batería e ás voces.

Todos os membros do grupo cantan a berros: Voo dunha banda de patos!

Cancións de disco e unha versión

No concerto escoitamos as cancións do disco: Cabais, Axeria, Vermes e outros...

Tamén fixeron unha versión do grupo dut (como a maioría dos grupos de concertos que vin este verán! ). Os membros do grupo de zoo déronnos a canción Aizkorak zorroztu. Unha versión que pasou bastante naturalmente entre as súas cancións, como un xabaril aniñado na tropa de porcos.

A vinganza dos animais termina co canto. Comeza con escobas na batería e no baixo cunha bonita melodía. Media canción, metade historia, a canción comeza con lentitude, no camiño de reunir cada vez máis forzas, como unha dentada de juncos dun leopardo.

A canción que perseguía ao antílope foi obxecto dunha final violenta e profunda.

Un concerto extraordinario

Mirei con gran pracer (son e pareceume un pouco longa).

Zoo fai unha música xusta e crúa e deféndese con destreza sobre a escena. Até agora tivemos poucas oportunidades de velos, pero estade atentos aos próximos concertos… as gaiolas están abertas!