Vinganza do gando
Emanaldia: Zoo taldearen kontzertua.
Udan, Baxenabarreko borda batean.
O grupo Zoo publicou este ano o seu primeiro disco. Até agora, vimos ao tres músicos do grupo con outras formacións (Izate, M.A.K, 466…).
Para dar comezo ao concerto, grazas á axuda dalgúns xornalistas, o público chamou á sala de concertos, convidando a entrar ao rabaño. Tras unha pequena presentación do universo do grupo, déronnos a canción Makaka.
Tres músicos
Mestura en batería entre Bixente, ardilla e un animal do deserto; saltando dun timbal baixo a unha caixa, pero cuns ritmos pesados e pesados.
No baixo, Peio, o oso polar ostra; o tipo está cheo de enerxía e ás veces levanta a cabeza do baixo para dirixirse aos seus compañeiros de gando.
As escuras harmonías do elemento de percusión cru e baixo crean un ambiente bastante trivial (non me gusta a palabra “tribal”, pero só atopeina…). Unha marcha salvaxe dos elefantes!
Na voz, Jon, metade crocodilo, metade bucio. Rapea sobre todo, estendéndose até a escena pública.
Un grupo sen guitarra
Hai moito tempo que non vimos nada semellante. O feito de non ter guitarra non crea escaseza, senón que agudiza xustamente a atención aos acontecementos. O erro da guitarra pon á luz a información musical da banda. As harmonías traídas no baixo son suficientes para crear un universo concreto e singular. Ademais, o oco deixado pola guitarra deixa espazo á batería e ás voces.
Todos os membros do grupo cantan a berros: Voo dunha banda de patos!
Cancións de disco e unha versión
No concerto escoitamos as cancións do disco: Cabais, Axeria, Vermes e outros...
Tamén fixeron unha versión do grupo dut (como a maioría dos grupos de concertos que vin este verán! ). Os membros do grupo de zoo déronnos a canción Aizkorak zorroztu. Unha versión que pasou bastante naturalmente entre as súas cancións, como un xabaril aniñado na tropa de porcos.
A vinganza dos animais termina co canto. Comeza con escobas na batería e no baixo cunha bonita melodía. Media canción, metade historia, a canción comeza con lentitude, no camiño de reunir cada vez máis forzas, como unha dentada de juncos dun leopardo.
A canción que perseguía ao antílope foi obxecto dunha final violenta e profunda.
Un concerto extraordinario
Mirei con gran pracer (son e pareceume un pouco longa).
Zoo fai unha música xusta e crúa e deféndese con destreza sobre a escena. Até agora tivemos poucas oportunidades de velos, pero estade atentos aos próximos concertos… as gaiolas están abertas!
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Por:
Mirari Martiarena e Idoia Torrealdai.
Cando: 6 de decembro.
Onde: No centro cultural San Agustín de Durango.
------------------------------------------------------
A cuarta parede rompe e interpélase directamente, de pé e sen medo. ZtandaP é unha forma de contar... [+]
Xabier Badiola
Gaztelupeko Hotsak, 2023
-------------------------------------------------
Vexamos. A “música actual” chámase música a todo aquilo que teña unha caixa de ritmos electrónica, e, claro, así non se pode. Nestas liñas tentamos demostrar que as... [+]