Nos últimos anos, a revista Bertsolari apostou por axuntar bertsos e cómics coa creación dunha sociedade. No 89, Patxi Galego e Xabi Paya comezaron a publicar as primeiras páxinas do libro Nork, que leva por título Hamar bertsolaritxo. Foron anzois no número 100 para publicalos na súa totalidade.

Este traballo combina diferentes camiños habituais no cómic: a ukronia, a historia de detectives e a parodia. Existe unha pequena ukronia, xa que a trama arrinca no Campionato de Bertsolaris de 2013, pero para empezar o xogo da ficción: Andoni Egaña é o campión en 2013. Mesmo cando se vai a despedir, Egaña é asasinado no campionato. Aí comeza a actuación dos detectives e tamén a parodia.

O primeiro paso desta parodia é o perfil dos detectives: non hai un só detective, como é habitual, senón un grupo de detectives: Bertsokop, que parpadea nos espazos tecnolóxicos do bertsolarismo; Amaia Ezpeldoi, detective errural das novelas de Itxaro Borda (debuxado no cómic como alter ego do escritor); Jesika Fletxeberria, que lembra ao detective de cultura popular; e o aguacil de Amezketa, personaxe de debuxos animados de Fernando Amezketarra. Como se reflicte na elección dos detectives, xogan coa intertextualidad para crear humor; xunto a personaxes coñecidos do mundo do bertsolarismo debuxaron xente coñecida na cultura visual (políticos, cociñeiros, músicos, presentadores…), e nalgún momento personaxes de cómic (Gartxot, Ipurbeltz, Punki, Xabiertxo, Xabinaitor, Zakilixut). Souberon identificar a cultura visual arraigada no imaxinario colectivo, e Patxi Galego, unha vez máis, demostrou a habilidade de imaxinar as caras e os corpos.

A achega de Xabi Paya foi fundamental, tanto para intercalar versos no cómic como para parodiar as tendencias, costumes e actitudes do mundo do bertso. En canto á temática, predominan os xogos de poder, os choques de autoridade e a competencia do bertsolarismo e a acción cultural. Neste sentido, abórdanse, entre outras cuestións, algunhas das preocupacións que xa se fixeron explícitas no bertsolarismo: as genealogías dos bertsolaris, os conflitos de xénero e as delegacións territoriais. En calquera caso, os conflitos de xénero materialízanse nuns bertsolaris concretos (con algunha representación sexista da corporalidad), mentres que as reflexións sobre a territorialidad non se materializan nuns bertsolaris concretos, xa que se representan baixo a cobertura aos representantes dos países.

O cómic mantén a intertextualidad, a tensión narrativa: por unha banda, no devir da trama, debido á boa dosificación da información sobre a investigación (e á boa cosido das tramas secundarias); doutra banda, ás opcións tipográficas, aos múltiples encadres e á rica sintaxe do cómic, a narración mantivo perfectamente o ritmo visual.