Din que os xornalistas están preocupados pola presunción de inocencia. Cando noutros tempos as detencións e as redadas eran o pan de cada día, os xornalistas non tivemos moita preocupación á hora de montar as imaxes. Pola contra, nun momento no que apenas se dispuña de información xudicial, a televisión emitía dez sentencias por cada mil detidos e en cada un dos despedimentos detíñanse outro once. As caras dos detidos podíanse ler nos seus claros rostros, co nome e os apelidos por escrito. Encerrada como de costume, coma se fose a culpa de todo.

Entón, o castigo sen xuízo levounos inexorablemente a reclamar o dereito dun xuízo xusto. Hoxe, a xustiza institucional ha devorado todos os ámbitos. Todo se converteu nun veredicto, nunha materia prima rendible para o xuízo. E como en todos os péndulos, en moitas profesións pediuse a regulación da actividade laboral, para denunciar enseguida o abuso da regulación e a falta de liberdade. Amedrentados polo medo a ser acusado ou xulgado, os médicos asústanse de curar, as mestras e os mestres de escola de nenos. Xornalismo.

Por encima da responsabilidade moral ha prevalecido a responsabilidade penal. De aí seguramente a preocupación case obsesiva dos xornalistas pola presunción de inocencia. Aos bolseiros dun medio de comunicación díxolles un veterano redactor: “Vostedes nunca din que isto ou aquilo pasou. Pono todo na boca doutro, diga que isto ou aquilo dixeron que pasou isto ou o outro”. O xornalista entendía mal que se tivesen que admitir as fontes na información. O xornalista esqueceuse de que o xornalismo esixe un testemuño e un compromiso coa propia época. Xornalismo da linguaxe oral: Urlia di, Sandia engade, Berendia responde...

Non... ninguén fixo nada. “Eu non fun”, “eu non fixen”, “eu non sei”, “eu non vin nada”. Non se trata de cazar bruxas, pero cada un ten que levar o seu bastón.Chegou o momento de mirar ás obrigacións cando chocan
dereitos (intimidade, privatización, reputación, presunción de inocencia, información transparente...). Ou as obrigacións non chocan? É sabido que os medios de comunicación levaron a cabo xuízos paralelos, que as condenas mediáticas son sinxelas.

De quen é a culpa do escenario de incerteza que acaban de atraer as eleccións? Dos electores, dos candidatos, do sistema? De quen é a culpa do terremoto de Italia? Os sismólogos, os políticos, os construtores? É un terremoto presunto si trátase dun ataque? Poderían eleccións? Si no xornalismo a presunción de inocencia fai que todo sexa “suposto” e “posible”, chegou o momento de lembrar que as suposicións son medio corruptas. E o sentido xornalístico, o compromiso e a honestidade.