Os 34 traballadores que traballan no Museo de Belas Artes de Bilbao para a empresa Manpower, subcontratada polo Goberno Vasco, a Deputación de Bizkaia e o padroado do Concello de Bilbao, secundaron este verán 41 días de folga. A clase traballadora e as administracións públicas poden sacar moitas leccións desa loita, non só os educadores do Museo Guggenheim que están en folga ao escribir estas liñas, senón tamén o resto de traballadores.

Primeiro ensino. Pódese loitar contra a precariedade laboral e as condicións miserables e conseguir un salario digno e xusto, aínda que o colectivo sexa pequeno. Os de Belas Artes percibían un salario máximo mensual de 882 euros, doce pagas ao ano. A permanencia na folga, a unidade, as mobilizacións diarias e imaxinativas conseguiron pasar de 10.400 euros anuais a 20.500 euros, a ultraactividad indefinida, o dereito á subrogación, a posibilidade de blindarse cando non se establezan convenios, o recoñecemento da antigüidade…

Segunda ensino. As condicións precarias foron impostas polas administracións. Que non veñan agora dicindo que se preocupan polo emprego de calidade. As administracións (Goberno Vasco, Deputación, Concello…) negáronse nun primeiro momento a negociar e trataron de evitar o impacto da folga cuns servizos mínimos. Quixeron impor a súa disciplina para que o modelo dos folguistas non se dese a coñecer. Pero nese esforzo fracasaron.

Terceiro ensino. Unha folga nunca se perde. Poida que non consigan todos os obxectivos, pero sempre vai servir para demostrar a dignidade dos traballadores.