Na prisión de Saturraran realizáronse multitude de investigacións e películas. Que ten de especial isto? Os autores pon o foco nunha muller concreta: Martina Igrexas Molinero (1908-1940). Foi trasladada a Mutriku desde Cidade Rodrigo, en brazos da súa filla Margarita, dun mes. Este puxo voz a unha nai supostamente enferma na prisión militar.
Marguerite conta como a súa nai empeza a desatarse do que sufriu. Os historiadores teñen indicios de que Martina foi unha das catro mulleres que foron fusiladas de verdade en Saturraran. “Por que me arrebataron á miña nai?”, o interrogatorio de Margarita cobra forza a medida que avanza a película, demostrando que é posible pedir memoria e xustiza desde a historia persoal. O traballo está dispoñible na canle multimedia de ARGIA.
Amaren izenean
Irati Elortondo eta Mikel Uralde
Dokumentala. 24 minutu. Mondragon Unibertsitatea. 2015.
Lembran? O 90% do Parlamento aprobou o Acordo Educativo hai dous séculos –perdoa, dous anos–. A reacción dos congresistas da esquerda moveuse entre euforia e satisfacción moderada. Segundo o documento aprobado, os centros privados seguirían recibindo diñeiro público,... [+]
Estás no bar, na barra, pedindo. No mostrador outras persoas tamén. En breve tocarache a quenda, pero o criado non che preguntou que é o que queres, saltouche e atendeu ao home que veu detrás de ti. Quedóuseche a cara estúpida e queres atraer a atención do camareiro, que... [+]
Eu mesmo podería dicilo, pero Macron díxoo. Crese que son instrumentos para dividir á nación francesa si xa existían no exágono antes de que o francés se convertese en lingua de Estado. En lugar de recoñecer que Francia venceu, uniformizó e asimilou aos falantes desas... [+]
Non puiden pechar o caixón despois do último par de medias que me quedaban, as cales se devoraban mutuamente. Así estaba, mal pecho, xa durante dúas semanas, o pixama (na tirada dos pixamas, salvo tres regaladas, non hai pixama; a camiseta “para casa” está chea de... [+]