Non sei si a vós tamén vos adoita suceder, pero a min traumatizoume coma se fose un mal soño: vou en coche escoitando rádioa, e no momento en que, despois dunha chea de confusas observacións, empezan a comentar algo interesante, xusto nese momento, métome no túnel e entre terribles maldicións, perdo o final da historia.

Non é patético? Só no coche, no medio do túnel, mirando o sinal de que me estou perdendo coa orella estendida. O túnel, sempre no peor momento.

O ocorrido hai un mes irritoume especialmente. No programa de tarde de Euskadi Irratia, falaban dun novo árbitro negro que estaba a xogar un papel importante. Ao parecer, o sábado, cando estaba a xulgar un partido entre adolescentes, un pai gritoulle que “sería case mellor que os teus pais viñesen en patera se se afogaron no medio do mar”.

Vale –pensades–, desgraciadamente, porque outro pai desgraciado, fóra das súas casas, ao seu fillo ou filla non lle dixo o árbitro un penalti tan claro. A estes, desgraciadamente, vémolos a miúdo calquera sábado pola mañá.

E como xa lle dixen, desexaba saber o que sucedera a continuación, exactamente fronte ao túnel de Malmasín.

Supoñamos que o árbitro estaba no medio do campo de fútbol e o pedazo ese nas bancadas. Naturalmente, si o árbitro pronunciara o nome da patera en ton audible, non en balde, todos os que estaban ao seu lado ouvírono, non é así? Aquí comezan as miñas dúbidas e preguntas.

Algún outro espectador achegouse a el, agarroulle pola orella e pediulle que saíse de alí, entre os aplausos de todos os demais pais, ou talvez porque todos os demais burláronse da súa complicidade e, á fin e ao cabo, quedaron calados, o que fixo por axudar ao grupo?

Se alguén denunciara o que sucedera no club ou na comisaría, ou despois do partido foran a coller un pajarito cun txakoli para celebrar que o seu equipo vencera, ao final e con dificultade porque o árbitro negro era moi malo.
Somos brancos e miedosos, porque o que nunca facemos en contra do que máis ruído fai, máis vale a paz que o escándalo. Por tanto, non vaiamos á nada fácil e nos blanqueemos en nome da paz, porque despois de quedar calados, contamos o que sucedeu nun artigo. Somos cómplices, pezas obrigatorias para que a intolerancia persista. Palmeiras, mornas, brancas.

Por tanto, si algún de vós estivo no partido dun árbitro negro o sábado pola mañá deste mes, por favor, dicídeme como se acabou a cousa.

Si non, terei que seguir polo túnel negro.