Reunímonos con Iván García no bar Santxo de Lasarte-Oria, onde traballa. Alí garda aos Korricolaris que se embotellan en Olite e distribúeos en bicicleta. Preguntado pola creación da iniciativa, o lehendakari retirouse durante dous anos.

En 2014 empezou a correr e comezou a participar en carreiras con moitas ganas. “Quería perder uns quilos e cambiar os hábitos cotiáns. Nun ano fixen 64 carreiras e perdín 20 quilos. Foi como reciclarme a min mesmo”. Naquela época deuse conta de que refugara algúns valores: “Humildade, traballo en equipo, amizade... Nas carreiras vin que a xente puña en práctica todo iso. Gustoume, por exemplo, ver que se repartían os xantares nos pobos con moita ilusión. Só para crear ambiente, sen ánimo de lucro”.

En 2015 continuou participando en carreiras, pero con menor frecuencia. “Reflexionei profundamente sobre os pasos dados, o estilo de vida elixido e a nova forma de mirar á contorna, e sentín a necesidade de ir un paso máis aló nese camiño”.

García dedícase á hostalaría, e ocorréuselle asociar este campo co deporte. “Quería crear unha bebida, un refresco ou unha cervexa, en homenaxe ao mundo do deporte. No caso da cervexa vin que había moita oferta e moita competitividade local. Entón pensei en facer unha cola refrescante”.

Valor engadido, destino

O lasartearra buscaba unha bebida con “valor engadido” para que a xente vexa que hai razóns para comprala. Pasou máis dun ano buscando compoñentes e unha empresa embotelladora. Finalmente atopouno en Olite, Navarra, e tras recoller unha serie de ingredientes, conseguiu a fórmula: “Foi un experimento. É o único refresco a nivel estatal con estes ingredientes, non hai nada semellante”.

O resultado é Korricolari, un refresco sen azucre e sen calorías. Ten un compoñente especial: a stevia. “Elixín esa planta polas súas características. É moi bo para a saúde”.

Korricolari.eus explicou os pormenores da stevia na súa páxina web, onde se atopa situada a URL 0. É o condimento natural utilizado até hai pouco en Sudamérica, sen calorías nin hidratos de carbono. No noso caso, comezou a utilizalo como edulcorante para substituír o azucre.

Leva mes e medio vendendo a Korricola. Pódese atopar en Lasarte, Donostia, Zarautz, Astigarraga, Usurbil, Hernani e Irun.

A repartición realízase nunha bicicleta con dúas caixas. Esa é o seu aceno de identidade. “A xente pregunta: onde vai iso? Dixéronme de todo: afiador, repartidor de verduras…”.

En canto á curiosidade pola bicicleta, García teno claro. “Entón tes que explicar á xente que non hai bebida igual, que é un refresco que se diferencia dos demais. Que ademais de ser de aquí, ten un valor engadido para que sexa competitivo”. Korricolari ten dúas características principais: non ten azucre nin calorías”.

Fala de humor sobre a forma de distribución. “Aínda que pareza ridículo, para empezar, foi unha estratexia de mercadotecnia. Quería que a xente falase de Korricolari. Ademais, parecíame moi interesante recuperar a distribución tradicional, como noutros tempos facíao o distribuidor de leite. Quería demostrar que hoxe en día é posible recuperalos”.

Di que fai a separación moi rápido. E que é rechamante. “A xente veche e, ademais do produto, ofrécelles algo diferente. Estou moi contento coa bicicleta”.

Sen ánimo de competir, pero si que tería un pedido

García non ten intención de competir con grandes marcas como Coca-Cola. A filosofía da iniciativa é diferente. “É verdade que a produción é diferente e que non é como as grandes empresas. Pero non me gusta a palabra ‘en contra’, non diría que vou en contra desa produción de masa. Falamos de multinacionais. Eu son unha persoa física, cunha idea, e o máis importante, cunha historia real. O meu modo de produción é o máis ecolóxico posible, para facer o refresco máis san posible”.

Di que na última década a xente creou un refresco seguindo as ganas que ten de coidar de si mesma: “A miúdo o consumidor mira o recipiente de alimentación para saber de onde vén e que ingredientes contén. Pensei que no mercado había sitio para Korricolari”.

Destaca que o refresco contén na súa etiqueta ingredientes ao cento por cento. “A miúdo non ocorre”.

En canto ao nome, decidiu escribir con ‘k’ para que se identificase como produto local. “O segundo deixeino con ‘c’ para ver claramente a palabra ‘cola’, para atraer ao maior número de persoas posible”.

Boa acollida e ganas de ampliar a empresa

Conta con máis de cen clientes e moitos lle fixeron a petición por segunda vez. Os principais clientes son os bares, pero tamén hai tendas de alimentación, como as carnicerías. “Nas tendas que venden produtos como o txakoli ou a sidra, moitos queren ter cola vasca”, cóntanos García.

Empezou con 4.000 botellas e agora está en proceso de vender outras 10.000. “Non podo queixarme. En Lasarte-Oria véndese refresco en máis de 40 bares. Ao principio a xente miraba con asombro a bebida: a cola vasca, que é iso?”.

A muller gardou estas 4.000 botellas no bar Santxo da capital navarra. García traballa alí os fins de semana e quere agradecer o apoio recibido, xa que foron os primeiros en vender a Korricola.

Hoxe en día traballa só. Iñigo Alday é un pamplonés que traballa de deseñador gráfico. A curto prazo, gustaríalle ampliar a empresa e crear postos de traballo directos ou indirectos. “Si todo vai ben, o negocio vai necesitar máis xente. Pode parecer que o mercado de Euskal Herria é pequeno, pero non é así”.

Recentemente puxo en marcha a campaña publicitaria –tedes o vídeo en YouTube– e aínda é demasiado pronto para facer unha valoración. No entanto, e polo si ou polo non, xa se puxo en contacto cunha empresa de distribución. Non se sabe si vai ter sorte, pero polo menos non lle falta a ilusión.