Gadafiste brothers oponse aos pensamentos occidentais que uniformizan. A frase “Brigadas internacionalistas en Libia!” non se escoita habitualmente sobre o escenario…

Tres tipos encima da escena e un computador. A través do computador enviábannos batería e sanples: o teu-ka, o teu-o teu-o teu-ka sobre un ritmo irresistible, o guitarrista dábanos os seus riffs. Ao seu lado, dous cantantes que, despois de mandar o micro patas ao caqui, utilizando os cables atados ao micro até a máxima lonxitude que se lles dá, saltaban sobre o público.

No concerto escoitamos as cancións do seu novo disco, Saif ao Irati: Bruxas da noite, Indiana Jones, Kevin e Kattalin, Lles bidasses à a Bidouze e Palestinian only entre outras cancións máis antigas foron coreadas polos fans.

A relación dos gadafistas co público é impresionante. Non dan un concerto, senón que cantan ao público. De desigualdade descomunal. Os gadafistas utilizan as súas cancións como unha forza terrible para levar o poder contra si. Cantantes en público e público cantando con eles, aínda que haxa poucas persoas en clase!

Pero non importa, non é a cantidade do público a que fai a calidade do concerto.

Entre as cancións falábanos o grupo, que ás veces nos provocaba, ás veces con claridade e corrección, pero a pesar de todo, con ironía e burla. Xa saben burlarse de si mesmos.

O tres campesiños o desmenuzan todo, incluso o material! Nos micrófonos, gritando ata que os bafles satúranse, tirando do micro cables, e/ou facendo un avión co cable. Máis dunha vez apertáronnos a mesa de son nun banco de equilibrio!

Quixen moito aos Gadafistas, hai tempo que non lles vin un concerto así, non tiñan luz, son malos sons, pero conseguiron pór o aloxamento boca abaixo.

Os concertos que dan os gadafistas son sucios, con erros pero vivos. Creo que cada vez ven menos concertos deste tipo no noso territorio. Na actualidade, a maioría das escenas están a converterse en “clínicas” e/ou “sterilos”. Tantas comedias, tantos sons e luces… a escena coma se fose a televisión. Un teatro preparado de antemán, sen deixar espazo á vida… O público en xeral tamén se meteu nese xogo. En lugar de vivir concertos, toma fotos co móbil e/ou as roda, para mirar un momento que nunca viviu…

Gustaríame aproveitar este artigo para facer pasar unha mensaxe a todos os lectores: si queres ver unha pantalla, queda en casa.