Willis Drummond estaba programado para a unha da madrugada do sábado no festival EHZ. Na gran escena. Esta escena (ao meu parecer) non perdoa; ten un gran potencial de son e luz, polo que a oferta do grupo debe ser clara e correcta. Os compañeiros de Willis Drummond coméronnos esa escena con claridade, sen ningún medo!

Antes do concerto, a xente empezaba a concentrarse diante da escena. De súpeto acendéronse dúas luces e a través dun sample (supoño) instalouse unha nota desa natureza que dá un ambiente especial. E aí apareceu Felix, a batería, sobre a escena, en liña recta á batería; Cando é comeza a canción. Joseba móstrase á guitarra, ao tempo de tocar en contra da inicial, e a continuación aparecen Xan e Jurgi. A canción comezou. O público a lume de biqueira!

Para a maioría, o concerto de Willis era a gran cita. Estabamos todos cantando e gritando, un ambiente terrible!

A continuación chegaron os temas de Ilegal e Fractura. Sen pausa, unha
detrás doutra.

Seguen coa versión de Mocidade e Vellez de Laboa. E aí aparece que nos volveron a subir á escena cheos de musicalidad; dentro da canción pon un crescendo, mañifico! Nas cancións de á beira tamén mostran que teñen moi claras as distintas intencións das cancións, que caen máis lentas que antes e (por tanto) que soen máis alto.

Cantos gramos, sobre a auga, Berantegi, Non hai dúbida... En público todos cantando e pogoteando. A cinza da terra de Lekorne facía tempo que non tiña tanto gusto.

Os músicos enchen a escena, sen espazos no espazo nin entre as cancións.

O sample inicial reutilízase dúas ou tres veces.

O principio do fin; A ou B (perdín a miña voz alí), Anai. Últimos maderos; Instrumento e Non Será. Esta vez é a última... Será zoin kantu?

Na guitarra Jurgi canta Unha vez na luz o principio da canción. Uuuff… Esta canción do primeiro disco ten un gran sentido para moitas persoas, e probablemente aínda moito máis para as de Willis. Terrible. Enterraron a escena.

E márchanse.

Outro máis? Si! Comedia, para acabar os negocios. Non esperaba nada máis.

Este concerto foi sorprendente. Non sei de onde nin como, pero eses tíos transmítennos un concerto absolutamente incrible.

Viva Willis Drummond!