No referendo que se celebrou en Gran Bretaña en xuño, como é sabido, saíu gañando a saída da Unión Europea. A pesar de que é un descoñecido como acaba o proceso, está claro que é posible sacar a un país da UE. É de destacar que a soberanía monetaria (líbraa e o Banco de Inglaterra) é unha gran vantaxe, simplificando moito o proceso.

É posible que un país deixe de lado a Eurozona (e o Euro)? Sería recomendable para o seu desenvolvemento? Deuse un longo debate que non se pechou respecto diso. A entrada na Eurozona planificouse como unha vía unidireccional, sen retorno, deixando aos países a mercé do Banco Central Europeo (BCE) a política monetaria e de cambio. Ademais, ao estalar a crise de 2007, a austeridade do BCE foise notando cada vez máis no cumprimento dos seus obxectivos. Así, os países perderon a ferramenta para devaluar a moeda, limitando as vías de competición. As medidas que aplicaron os países foron a redución de impostos e salarios, é dicir, a desvalorización interna, porque o resto de instrumentos (a política monetaria e a política de cambio) non estaban nas súas mans. En consecuencia, áchanse absolutamente limitados á austeridade imposta polo BCE, explicados de forma moi concisa.

Na medida en que sufrimos as consecuencias da crise, algúns expertos propoñen que para superar esta situación é necesario saír do Euro para os pobos do Sur (M. Weisbrot, J. Sapir, C. Lapavitsaso, entre outros): Que os países rompan a Unión Monetaria, que sigan unha saída unilateral. A rede de economistas políticos Research on Money and Finance considera que os países debedores non deberían pagar a débeda, ao mesmo tempo que abandona a Eurozona e realiza auditorías públicas da débeda pública. Desta forma, recuperaríase a política monetaria interior, superando con máis celeridade a crise económica actual.

Pero esas propostas teñen aspectos escuros, como subliñaron os escépticos coa saída do Euro (M. Husson, M. Etxezarreta, D. Albarracín e Ó. Onaran, entre outros). Que pasaría coa débeda destes países? O máis probable é que estea en Euros, o que é un problema. Ademais, estes expertos subliñan que o problema da periferia europea non vén da man do euro, senón da súa dependencia financeira, produtiva e do comercio exterior. O problema é como se recupera a soberanía e non que se recupera a política monetaria nominal.

O debate foi moi profundo; o obxectivo humilde destas palabras é, na medida do posible, espertar o debate. Á fin e ao cabo, outro país atópase nunha encrucillada deste tipo. E a opción non é nada fácil.