Si no ámbito dos políticos británicos impulsouse pola dereita o referendo de saída da Unión Europea, o resultado causou as primeiras avarías graves á esquerda. Os membros máis neoliberais do Partido laborista, encabezados polos parlamentarios elixidos na liña de Tony Blair e Gordon Brown, organizaron un golpe de estado o mesmo día seguinte a Jeremy Corbyn, un vello e novo líder que gañou co 60% dos votos no último congreso.

Do mesmo xeito que cunha partitura preparada, máis da metade dos membros do goberno de prestixio de Corbyn –a oposición funciona así en Londres– dimitiron por separado, colgando en Internet cartas de entrega crúas, e despois os parlamentarios laboristas puxeron ao líder unha votación de confianza. Como contrapartida, no Congreso de 2015 mobilizáronse cientificamente militantes laboristas que gañaron o liderado contra o aparello do partido a favor de Corbyn.

Michael Chessum escribe en The New Statesman: “Corbyn só fixo un petto: tiña que ligar máis estreitamente ao Partido Laborista. (…) O único argumento para frear o Brexit é que a austeridade e o neoliberalismo son os que realmente trouxeron a falta de fogar, a baixada de salarios e a deterioración dos servizos públicos, que non é cousa de inmigrantes romaneses e búlgaros. O principal erro de Corbyn foi que desde o principio non se tomou con máis rigor o control da campaña do Partido Laborista, aínda que si o fixo reprocháselle igual”.

Pero esas son cousas da véspera do terremoto. Jeremy Corbyn non pode sobrevivir a esta situación, a pesar da mobilización de boa parte do Partido laborista. A maioría dos individuos, incluso o propio Thomas Pikkety, escapáronse ou lle disparan desde os cargos públicos. Corbyn, que trouxo un novo vento ao Partido laborista, asegurou que non irá á súa casa deixando as obras a medio camiño. Pero seguramente agora o traballo que vai terminar é moi diferente: Xestión da transición -se non dunha escisión histórico- de adaptación do Partido Laborismo á nova situación.

Como o Partido Conservador ten que xestionar o seu: quen vai negociar desde a dereita o novo status coa UE? Boris Johnson, que máis excitou a moitos votantes conservadores a votar a Leave, negouse a facelo. Algúns din que sabe que de ningunha maneira pode cumprir as promesas que se lle dixeron durante a campaña, porque eran imposibles ou simplemente mentiras. En opinión dos demais, Michael Gov, que participaba na operación, levouse unha vida fría e adiantouse aos primeiros ministros.

E a medida que se afasta o día do referendo, o baleiro, o descontrol, que sente nas estruturas políticas de Gran Bretaña é cada vez máis evidente. Preocupación crecente entre a cidadanía, con líderes dos dous principais partidos implicados en loitas tácticas ao redor das partes do poder e sen o cheiro dun líder limpo. A transición vai ser dura.