O xornalista de ARGIA Gorka Bereziartua foi agredido esta vez pola Ertzaintza, cando se atopaba recollendo os detalles dunha reunión de Gipuzkoa Zutik. Un ertzaina achegóuselle mentres gravaba e impediulle realizar o seu traballo, tirándolle ao solo nun intento de quitarse a cámara e rompendo os pantalóns e o xersei. Ante a agresión, Bereziartua declarou abertamente á ertzaina que era xornalista, pero esta non detivo o seu ímpeto. Con todo, si impediu que o xornalista puidese continuar co seu traballo, deixando ao carón a posibilidade de recoller por completo suceder. Por tanto, a Ertzaintza e o Departamento de Interior do Goberno Vasco deberían responder a dúas preguntas simples: unha, por que se frustrou o dereito de Bereziartua a informarse dos feitos? Dous, por que de maneira tan violenta?

Non teño esperanzas dunha resposta satisfactoria. O xornalista de ARGIA Lander Arbelaitz sufriu unha situación similar en abril de 2013, máis aínda cando estaba a informar dos sucesos do muro popular de Donostia. Logo recibiu o Premio Rikardo Arregi por este traballo. O jeltzale Iñigo Iturrate respondeu na Comisión de Dereitos Humanos do Parlamento Vasco: “A actuación da Ertzaintza foi exemplar”. Pola contra, as brechas para a esperanza deben deixarse sempre abertas, sobre todo porque moitos membros do mesmo partido que goberna no interior teñen opinións moi diferentes sobre o dereito á información.

A Deputación de Bizkaia entregou o premio en maio a Radio Euskadi polo seu labor a favor da "liberdade e a pluralidade" nas súas máis de 70 anos de andaina. Como é lóxico e lóxico, un alto cargo de EiTB fíxose co premio moi contento: “Grazas a Radio Euskadi, o traballo de moitas persoas que pon en risco a súa condición física, a liberdade de información e das ideas chega a todos os fogares”.

Quitar o nome da emisora e pór o de calquera medio de comunicación. A frase é para asinar por todo aquel que cree na liberdade da información. Pero ao xornalista de ARGIA non lle permitiron chegar a todas as casas co seu traballo audiovisual. Por que? Que dano ocasionaba á Ertzaintza? Ou talvez a pregunta sexa diferente, que dano facía no poder?

A Ertzaintza e os seus responsables políticos deberán responder a isto, pero é evidente que está totalmente ligada á liberdade da cidadanía e que esta está a ser constantemente violada pola Ertzaintza –e pola Policía Municipal de Donostia- no que respecta ao movemento Gipuzkoa Zutik. O sucedido a Bereziartua é grave desde o punto de vista das liberdades, pero tan grave como iso é que o cidadán non poida celebrar asembleas ante a Deputación –ou no espazo público que eles decidan– e que a Ertzaintza, coa escusa da identificación, tente impedilo.

En 1992, o ministro do PSOE do mesmo nome puxo en marcha a Lei da Corcuera. Entre outras cousas, a policía abriu de pao a pao a porta de entrada para identificar aos cidadáns en calquera lugar. O retroceso dos dereitos fíxose patente en todos os partidos, salvo o PSOE, que así o valoraron. Posteriormente, a famosa Lei Mordaza puxo o dereito á información en mans dos policías: só grávase si a policía quéreo. Iso é o que está a suceder en Gipuzkoa Zutik, xa sexa xornalista ou cidadán –quen determina que é ser xornalista– cando a Ertzaintza e a Policía Municipal prohiben nun e noutro momento a realización de gravacións. Case todos coinciden en que a Lei Mordaza é tamén un gran retroceso, salvo o pp e varios sindicatos da Policía, que o consideran un retroceso. No caso da Ertzaintza, ErNE está a presionarse para que se aplique a Lei mordaza. O Parlamento Vasco e as Xuntas Xerais de Gipuzkoa acaban de aprobar senllas resolucións contrarias a esta lei. Entón, como se entende a oposición parlamentaria e o seu posterior posta en marcha na rúa?

Sen o coidado da cidadanía, dos xornalistas e da sociedade civil en xeral, a tendencia ao desxeo dos dereitos é constante por parte do poder. Por iso é tan importante aquel móbil que utilizaba Bereziartua, e que a Ertzaintza tamén quixo quitarllo con ganas.