O insecto da pataca é unha das peores pragas de Europa. Parece unha guerra fermosa. É un oligófago, é dicir, só come uns poucos alimentos: patacas (Solanum tuberosum), pero tamén ataca á berenjena (Solanum melongena) e ao tomate (Solanum lycopersicum) dos seus familiares. Herbívora, madura como un verme, morde rapidamente nun dicir amén a planta, devora a folla, a flor, o talo, todo.

O bicho de pataca ou coco coñeceuse entre Colorado e México nos Estados Unidos cara a 1824. A finais do século XIX apareceu en Alemaña, pero foi facilmente dominado. Asentouse en Europa durante a Primeira Guerra Mundial, na base militar dos estadounidenses veciños de Bordeus. Viviu durante a Segunda Guerra Mundial: Bélxica, Holanda, España... Despois da guerra, na Alemaña Oriental houbo unha peste tremenda, e difundiuse o rumor de que os estadounidenses a propagaron por avión. Os países “comunistas” do Pacto de Varsovia, crendo que era un complot da CIA, levaron a cabo unha campaña extraordinaria na que se ensinaba aos nenos como loitar contra o insecto. Hai dous anos, na guerra entre Ucraína e Rusia, os ucraínos chamaban aos prorrusos "zomorros de pataca" que vestían unha cinta de raias negras e douradas, o emblema militar máis coñecido de Rusia, co mesmo aspecto que o zomorro.

O bicho de pataca é un insecto gracioso e terco que se adapta ás peores condicións. Por exemplo, en Estados Unidos en 1949 comprobouse que desenvolvera unha resistencia á insecticida DDT, a primeira en oporse a este terrible veleno. Por iso é moi difícil enfrontarse a el con velenos químicos. Para o ano 2015 era capaz de presidir un total de 55 produtos. En química tampouco hai ningún produto que venza a este insecto.

Pero a guerra demóstrao moito. Estamos a coñecer aos inimigos do insecto. Un bicho da terra, Lebia grandis, come os ovos e os vermes do bicho de pataca. E un fungo, chamado Beauveria bassiana, prodúcelle danos de gran magnitude, un insecticida natural cada vez máis utilizado. A cada cal a súa satisfacción, segundo o proverbio: “Dálle ao doante, faino ao autor”.