Olga de Dios. Irudia: Olga de Dios. Itzulpena: Ipar Alkain. Denonartean, 2016. 36 orrialde. Haurrentzat
Hai tres anos publicouse por primeira vez este libro e pronto gañou varios premios nese ano 2013: o premio Aurelio Blanco aos novos autores, o premio Abril, o premio Children’s Book Faire de Xangai ao mellor álbum infantil… Agora, grazas á tradución de Ipar Alkain, temos a oportunidade de gozar en eúscaro tras unha exitosa traxectoria en varios idiomas.
O autor comeza a narración coa frase “antes de nacer xa era diferente aos demais”; e xunto ás palabras, no apartado de imaxes tan importante dos álbums, atopamos sete ovos, seis brancos pequenos e o outro rosado. É evidente que non era como os demais. E esa primeira imaxe lémbranos a Ahate, o feo, porque no coñecido conto de Andersen o protagonista tamén era “diferente” dos seus irmáns, xurdido dun ovo… pero neste libro pronto veremos que o protagonista non é unha ave, non é diferente, senón moi diferente. Porque o que aparece xunto a seis crías de aves é un monstro, un monstro rosa.
A partir deste punto de partida, o autor describe as diferenzas e dificultades do Monstro Rosa, utilizando poucas palabras e dotando ás imaxes dunha gran forza de mensaxes, conseguindo unha composición de información entre textos e imaxes. O diferente terá que empezar o seu camiño, “soñaba con atopar outros lugares”, e así comezará nunha viaxe, afastándose dese mundo de branco e negro, pasando con gran dificultade montañas, mares e mesmo desertos, ata que nese mundo branco e negro aparecese a amarillez do sol, o azul da choiva e o mundo das cores. O arco iris ao principio e o territorio onde os personaxes aparecen a continuación. O Monstro Rosa, coa ra de tres ollos, a Pelota cunha besta, o Paxaro Amarelo ou o Monstro Azul, unirase e alí, el non será especial, non será estraño.
Este Monstro Rosa é unha mensaxe a favor da diversidade, un álbum que expresa unha mensaxe clara na súa simplicidad, que se aprecia na propia imaxe da portada. Cun toque de humor, con expresións sinxelas e curtas, con poucas e claras ideas, sen demasiadas cores nin elementos nas imaxes, Olga de Deus conseguiu unha historia sinxela e con moita forza. Unha mensaxe a favor do recoñecemento dos demais neste mundo no que vivimos, das diferenzas, das persoas, das razas, das diferentes tendencias, que nos ofrece unha vida mellor. Até o final, un álbum que fomenta esta actitude positiva e aberta, xa que na imaxe podemos ver ao Monstro Rosa sorrindo cun cartel de Benvida e mentres se achegan de lonxe o seu “seis irmáns”, “O Monstro Rosa viviu neste LUGAR e nunca deixou de sorrir”.
E ese é precisamente o sentimento que quere ou suscita en nós, a esperanza dun mundo mellor cun sorriso.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]