É o momento de dar paso ás novas xeracións, non de pasar por elas. É o momento de retirarse, polo menos no que se refire ás políticas de futuro. Hai moitos políticos que pasaron o sesenta, que están a impor os seus puntos de vista a xente nova que non ten nin a metade dese ano, a xente nova que se educou en eúscaro e quere vivir en eúscaro.

E que máis? No documento establécense as directrices dunha política de 30 anos por parte dos políticos do Goberno Vasco, quen pasarán estas tres décadas no xubileo e a vellez, aos que estas tres décadas vanlles a acoller case na súa totalidade a vida adulta e laboral. É lícito que o ancián estableza ao mozo como será a súa vida? Dicir que non poderán construír as súas vidas en eúscaro de pleno dereito e que, ademais, 30 anos máis tarde, o problema social do eúscaro seguirá sen resolverse. Os magos do Goberno Vasco prevén que a imposibilidade de vivir en eúscaro provocará malestar e aconsellan aprender a xestionar esa “insatisfacción inevitable”. Doutra maneira mencionouse esta chamada á desesperación, convidando aos euskaltzales a “axustar o soño” de vivir en eúscaro. Referiríanse á decisión da Deputación de Gipuzkoa de axustar á metade a publicidade e a dignidade aos medios en eúscaro? Temos que aceptar de forma sa a exclusión que Osakidetza fainos aos vascos? Ocultaremos a imposibilidade de estudar medicamento en eúscaro con tratamento de depresión? Si os nosos pais tivesen esa actitude, non teriamos nin ikastolas, nin euskalgintza, nin xubilación que eses políticos gocen deica pouco.

O Goberno Vasco considera que a política de 30 anos non logrou os resultados esperados nalgúns aspectos, especialmente no referente á garantía práctica dos dereitos lingüísticos. Con todo, no noso pobo pídennos que non nos fixemos na normalidade que non pode vivir na nosa lingua e que miremos o que conseguimos. Claro que lle miraremos, porque o pobo foi o protagonista destes logros! Pero o canto do txantxangorri tampouco pode ocultar o que se lles ofrece á sociedade erdaldun, sen remedio, aos euskaldunes que fixeron toda a educación en eúscaro e chegaron á idade adulta.

A política que rexe na CAV é vella para os mozos, a pesar da externalidad. Os nosos gobernantes están cansados de determinismo e desesperación. Crese que viron un elefante, pero colleron unha metáfora equivocada do elefante, que é máis apropiada para a última do elefante. Fai falta determinación, alegría, solidariedade e participación para construír unha sociedade que viva en eúscaro. Son as características da mocidade, da novidade, non da vella.