Este libro está estruturado por personaxes que son nai, pai, avoa, esposo, filla, amante, irmán e eu. A protagonista, Berta, debulla o vivido con cada un deles a través de entrevistas, recordos, reflexións e soños. Comparte fragmentos de vida para falar de familia, amizade, maternidade, homes e mulleres, amor, sexo ou vida.

Si a novela Greta deste escritor suxería un guion para unha película, o vermut inclúe un guion para unha obra de teatro ás 12. Un foco ilumina a unha muller e escoitamos o seu monólogo, no que de cando en vez imaxes ou personaxes dos recordos crúzanse con ela nun escenario espido.

Berta fixo “o camiño a seguir” e chegou á metade da súa vida, á época dos mitos caídos. Os seus achegados terán un espello no que reflectir a súa traxectoria. Temos a memoria dunha xeración, colocada nunha genealogía. “Aínda non atopei no meu interior esa última parte que a maternidade me converteu nunha muller completa”.

A avoa desempeñou o papel que lle tocou como muller até a súa viudez, e é entón cando lle chega a liberdade e o momento de ser suxeito. “Ao traballo, á comida e ao txikiteo. E dúas veces por semana abríame as coxas e metíame o pene. Así era o teu padriño. Como a maioría dos homes”.

A nai, en cambio, pasou a vida tentando cumprir as dúas funcións establecidas polo seu rol, converténdose na nai e a muller atractiva e guapa, madrastra de Blancanieves. Neste libro relaciónelas amor-odio entre nai e filla vanse a mostrar en toda a súa crueza. “Que é o amor senón unha trampa inventada por alguén? Unha trampa que mantén ás familias felices prisioneiras? Censura do desexo?”.

A amiga da súa mocidade tamén é unha muller que fracasou no seu intento de sobrevivir o mellor posible. Con todo, admirou e foi un exemplo do que foi en moitos momentos o seu mango. “Sempre preferín os testículos para as camas, pero para a vida dan moita máis forza os peitos, os vagos”.

Quere ensinar á súa filla que merece a pena vivir, que ten que buscar a felicidade. Seguir superando os obstáculos e lembrar as actuacións dos anteriores. “É bo chorar. Mírame si non. Xa sabes que ser muller é a maior desgraza deste mundo”.

Trátase, por tanto, dunha homenaxe a quen tentaron ser mulleres, de cuestionar o rol feminino, de tomar conciencia a través da memoria. “Heroína no sangue. Unha heroína que non aparece en ningunha literatura. Heroínas. A miña nai. As avoas. As fillas. Amigos”.