Foron coñecidos os numerosos elementos, técnicas e recursos cinematográficos utilizados polo mestre do suspense na súa traxectoria. Segundo Hitchock, o libro contén unha serie de entrevistas realizadas polo cineasta inglés co director François Truffaut. Explicou tamén de onde vén o nome de McGuffin: “O nome ten a súa orixe no music-hall. Dous homes ían nun tren e un deles preguntou ao outro: Que é ese paquete que vai parar no teu maleteiro de cabeza? O outro respondeu: ‘Ah, iso é un McGuffin’. O outro home preguntoulle por segunda vez: Que é un McGuffin?’, e o seu compañeiro de viaxe respondeu: ‘Un McGuffin é un cazador de leóns en Escocia’. ‘Pero en Escocia non hai leóns’, díxolle o primeiro home. ‘Entón o que está aí non é un McGuffin’, concluíu o segundo.

O verdadeiramente importante era que McGuffin non aparecese na pantalla, polo que a resposta non foi máis que un xogo de palabras creado para eludir a orixe da palabra. Trasladado á sétima arte, a esencia do concepto era a mesma. Si repásase o seu filmografía, pódese observar claramente, por exemplo, en Rear Window (1954): o suposto asasinato que nunca vemos crea unha trama entre os protagonistas e os veciños. Ou en North by Northwest (1959), eses documentos secretos que segue o personaxe de James Mason. Ou, como non, na coñecida Psycho (1960), no momento en que aparece Norman Bates, parecía o argumento principal cando se descarta o roubo de diñeiro.

Pero á marxe de Hitchcock, este recurso foi utilizado a miúdo por outro director que tivo unha gran influencia na historia do cine: Quentin Tarantino. Por exemplo, coa famosa maleta que aparece en Pulp Fiction (1994). É un obxecto que aparece en varios momentos da historia. Sabemos que é importante para os protagonistas, pero non é o elemento que máis atención lle presta ao espectador. Queremos saber que hai dentro, pero o fundamental é como vai ir a cita entre Vincent Vega e Mia Wallace. Entón, ese obxecto bórrase do guion e o mesmo? Non. Si esta maleta non existise, Marcellus Wallace non contrataría a Vincent e Jules e quizais a Samuel L. Este asasino encarnado por Jackson non soportaría un “milagre” que poña en dúbida o seu futuro. En definitiva, o elemento que para nós pasou desapercibido foi un punto de inflexión na historia. De non ser por iso, todas as accións que se vaian a producir máis adiante non terían ningunha xustificación.

Con todo, non ten por que ser un obxecto. Este motor para levar a historia a cabo tamén podería ser un concepto. Citizen Kane (1941). O argumento principal da película é o de Charles Foster Kean (Orson Welles), un importante empresario estadounidense. Está baseada na vida de William Randolph Hearst nos medios de comunicación. A película comeza cunha palabra que o empresario mencionou no momento da súa morte: “Rosebud”. A opinión pública sente curiosidade polo motivo desta palabra e un grupo de xornalistas dedícase a investigar os detalles da súa vida para descubrir o seu significado.

Pero, desde un punto de vista xeral, o concepto é o que máis se percibe en dous xéneros: por unha banda, as películas que teñen como eixo as aventuras. En Indiana Jones, por exemplo, a procura dunha reliquia concreta que motive todos os acontecementos que lle suceden máis adiante ao personaxe. Ou en pantalla pequena. Por exemplo, na serie Lost. A trama principal desenvólvese nunha illa onde se suceden sucesos sorprendentes. A maioría dos misterios que se suceden nesta illa, incluído a súa orixe, quedan sen resolver. A historia e, sobre todo, o verdadeiro corazón da serie, non foi máis que un McGuffin para “moverse”.

E por outra banda, nas películas de suspense e espionaxe: un microfilm, un disco con datos moi importantes, unha persoa a protexer… sempre hai un deses McGuffin que move todo. Iso si, que se pode substituír sen ningún problema por calquera outra cousa: unha arma perigosa que non pode caer nas mans equivocadas, unha fórmula secreta que daría a clave para crear un super-exército…

Aínda que pareza un detalle insignificante, si analizades os produtos audiovisuais que consumimos hoxe en día, darédesvos conta de que esta técnica de guion está constantemente presente. Unha trampa para atrapar ao espectador? Eu creo que non. Para chegar até a mensaxe final, xa que se trata dun medio para facilitar a comunicación entre o consumidor e o produto. Como todos os fíos intermedios teñen que quedar ben tecidos, só a idea ou razón que utilizan os guionistas para axudar a construír a historia como guía.