Completastes case dous anos de andaina. Ánimo e felicidades! Tamén aos que traballastes durante dous, tres e catro anos! Quen ten máis méritos, o que terminou dous anos ou o que traballou durante catro anos e presentouse ao exame?

O neto contoulle ao seu avó que gañara a Volta a España e que o ciclista Langarika recibira moito diñeiro en premios; e o avó entendeuno moi rápido: “Hai unha gran diferenza. A el déronlle esa cantidade de diñeiro por ir en bicicleta, e a nós, fuxindo de balas e obuses franquistas a pé, déronlles o premio do cárcere. De alí aos traballadores voluntarios (?!) á realización de traballos. Ese foi o noso premio. Nós os vermellos? Nós si que vimos as vermellas!”.

Aos alumnos de bacharelato tamén os vexo da mesma maneira: algúns porque non puideron caber; outros, a falta dun último esforzo, tiveron o pasaporte case tocado coa punta dos dedos e escapáronse. Hai outra chea que pasou no canto dun último intento serio. Este equipo de estudantes teno difícil, non só necesita un empuxón para entender e traballar os temas, non, necesitan un abrazo para crer en si mesmos e nas súas capacidades. Teñen que sentir que estamos aquí para o que necesitan. Pero moitas veces, é duro dar a cara ante os resultados negativos, o día en que repartimos as notas e pedimos que aclaremos as dúbidas, cando os nosos alumnos están sollozando, escondémonos detrás dalgunha escusa inocente.

Non é fácil, non. Nestas situacións, o ton, as palabras e as formas dalgúns adolescentes e mozos non son as máis apropiadas. Pero nós temos que dicirlles que están a facer un mal traballo, nós temos que transmitirlles o que é saber estar! Tamén aos pais! As reaccións desproporcionadas ou fóra de lugar dos alumnos deben converterse nunha oportunidade para ensinar a corrixir a situación. O adestramento en dicir o que hai que dicir e escoitar sen perder os nervios non ten nada que ver coa vida!

Afixémonos a facer case todo por teléfono e whatsapp. Os titores e os pais dos alumnos intercambiamos información sen mirarnos á cara. A situación ofrece a posibilidade de dicir calquera cousa, de perder o respecto e as medidas, e a presión que sufrimos dos pais e nais! Non vale nada para algúns, nin as latas que o titor lle deu durante todo o curso para tratar de reconducir a situación; nin os consellos para cambiar de actitude; nin as preocupacións que se lles mostraron ante un resultado insuficiente, teñen como único obxectivo que se vexan suficientes alá onde hai algo.

O esforzo e, se é posible, acerto de estar á altura que nos corresponde nestas situacións proporciona ao alumno e alumna un modelo unitario. En todas as portas a resposta foi igual: equipos de avaliación, profesorado, titores, pais e nais. Velaquí dúas leccións nas que todos os representantes da comunidade educativa teñen a mesma opinión. Non hai confusión, está a facerse un diagnóstico por unanimidade e estase razoando a decisión tomada. Non hai outro camiño, todos din el e aí está a clave! Acepto a sentenza nese momento. É inútil buscar físgoas! A man e con todas as mans xuntas, dirixiremos o futuro facendo forza no mesmo sentido. Fai falta as mans de todos!