Este disco colleume por completo: os golpes das primeiras cancións e que sexa tan aberto como concepto. Imos ás raíces do tronco: O hondarribitarra Xabi Strubell é o pai do grupo Zura, fundador e guitarrista do grupo Dut, formado no seo da súa mocidade. Máis tarde, o verbo cambiou de tempo e ao disolverse o trío de Hondarribia, cada un comezou polo seu lado. Strubell fundou o grupo Zura e desde os seus inicios explorou noutros estilos. Tras publicar un traballo con Metak, en 2008 sorprendeu –para ben– á música vasca co seu disco de cinco pezas de Kiribil. Máis tarde, non publicaron máis discos, aínda que participaron na colección Txinaurriak que Bidehuts puxo en marcha en homenaxe a Mikel Laboa. O ano pasado, inspirándose na novela Leturiaren egunkua ezkutua de Txillardegi (a modo de homenaxe, por suposto), publicaron este disco no que colaboran coas voces Jurgi Ekiza de Willis Drummond en lugar da cantante Nerea Olaxa da tempada bossa nova.

Dise que o que tivo seguirá sendo, e sen dúbida é así si fixámonos nas cancións deste disco. A solidez e a forza do post-hardcore están moi presentes en varias pezas e percíbese que están en salsa natural, moi cómodas e con moi bo resultado. A terra de Zeru, que abre o disco cunha puñada, déixanos pegados á cadeira de brazos; é un rock moi vivo que bebe moito de Euria Fugazi e Bap! dos últimos tempos e sabe xogar con medio tempo; Itxaso é completamente melódico, pero con guitarras totalmente tortas e batería á altura dos trumones, desenvolvendo e transformando. Tras o trono chega o cambio: A hipótese máis aplaudible é a canción electro e bailable. As cinzas están molladas en psicodelia, repousadas pero misteriosas.

E a morte para min, que axexa no medio do disco! é un: A liberdade de The Ex, a riqueza de Fugazi, a firmeza de Helmet e a urxencia de Gutariko Bat van a gran velocidade nun tren que nunca quixésemos que se detivese; fermoso! Chorar silencioso ten a esencia do rock dos anos 70; Lilura ten o new wave bizati dos 90 e transfórmase ao rock pegañento para invadir o camiño; A planta é repousada, case rumoreada, pero o ritmo é moi rico e libre ata que chega a explosión. Para terminar, París nun ton lento pero interesante.
Ekiza deu un toque diferente, máis penetrante, ás cancións que canta. Por outra banda, demostraron a súa condición de músicos experimentados: ambientes conseguidos, ritmos, desenvolvementos abertos de cancións... Estou a desexar ver ao equipo en directo. Benvido/á a Madeira!