A tempada de ópera número 64 da ABAO finalizou de forma alegre e optimista. Il Barbiere di Siviglia, de Rossini, é o título perfecto para a ocasión. Moi fácil de escoitar, con arias coñecidas, cun final feliz… Si, despois de tantos dramas, mortes e escuridades, veunos moi ben un chiste tan brillante. Neste caso, ademais, non só a obra foi luminosa, senón todo o demais. A escenografía, asinada por Llorenç Corbella, foi unha das mellores facetas do espectáculo. Simple, pero non sinxelo; sofisticado, sen carga. E significativo: de branco e negro ao principio, e de mil colorees para ese alegre final. A bonita iluminación de Eduardo Bravo tamén influíu directamente neste elegante efecto.

Pero imos analizar o que máis nos importa en principio, o aspecto musical. Neste campo, a verdade é que non hai escusa. Confeso que tiven unha pequena sorpresa cando escoitei os primeiros compases da Orquestra Sinfónica de Navarra, e non unha mala sorpresa. Ao contrario, atopámonos cun grupo moi fino, con capacidade de matizar delicadamente, flexible e coidadoso os xestos do director. O director, José Miguel Pérez Sierra, ademais, estivo a punto.

Tamén se poden dicir cousas boas sobre os solistas. Brillantes, unhas máis que outras. O barítono Marco Caria fixo un Fígaro eficaz. Interpretou con facilidade as difíciles coloraciones e moveuse con toda precisión sobre o taboleiro. O tenor Michele Angelini, pola súa banda, interpretou a Almaviva, un conde lixeiro. Ten unha bonita cor de voz e tamén é hábil facendo coloraciones, pero o seu personaxe quedou un pouco plano, aínda que, como digo, ensinoulle bastante calidade vocal. Con todo, desde o meu punto de vista, tivemos dúas estrelas neste programa. Por unha banda, a mezzo con voz redonda Annalisa Stroppa, que se moveu como unha actriz de primeira, fixo todas as súas arias con brillantez. Por exemplo, a famosa fa Unha voce pouco. En xeral, mantivo un alto nivel durante toda a sesión. E a segunda estrela foi o baixo Carlos Chausson, quen fixo o papel de Bartolo con voz e de maneira convincente. Entre outras cousas, cantou a aria a un dottor da mia sorte. Gustaríame facer unha mención á interpretación do mezzo Susana Cordón. O seu papel era pequeno, pero cantou moi ben e demostrou unha gran comicidad. Doutra banda, a dirección escénica de Emilio Sagi foi excelente. Bo final, pois.