Mergúllasche no cibersexo e atopas o desprezo polo teu corpo.

O porno sempre me interesou, pero non me enchía, e achegueime ao post-porno. Tamén fixemos un manifesto a favor do militante Porno. Entón a xente empezou a representarme dentro do porno e desde os demais empecei a sentir un rexeitamento explícito e unha repugnancia cara ao meu corpo. Facíanme ver que o desexo se circunscribía a certos patróns corporais e que eu non estaba nese modelo: “Non o fagas, que náusea, non podes sexualizar o teu corpo publicamente”. Pola contra, sempre tiven a tendencia de hipersexualizarme, porque na medida en que me quixeron eliminar dos mapas do desexo, foi unha forma de oporme a iso, así como de manifestar que non teño vergoña de mostrar o meu corpo; por iso subo as fotos espidas á rede.

Hai uns anos, na rede social Twitter xurdiu a iniciativa Lizunak, que axudou moito a empoderarse: a xente enviaba fotos e en nosa Euskal Herria puritana os corpos saíron á nudez, algúns enchían os canons establecidos e outro non. Todos se consideraban desexables, e iso foi moi forte. Participei na iniciativa, pero eu non me saco a foto porque é bonita, senón para pola no mapa e reivindicala. E sei que hai xente que me desexa, que me pode desexar e que me desexa. Non vexo o meu erotismo, pero creo no meu erotismo; tamén é unha loita contra a baixa autoestima.

Quero ser atractivo, pero non nos parámetros da beleza, non quero adaptar o meu corpo aos moldes nos que hoxe en día se entende a beleza, pero quero demostrar que son atractivo. Nese sentido, interésame moito o ugly activism (activismo feo), e sérveme para fortalecerme da maneira que eu entendo: en lugar de centrarche en que todo sexa belo, quizá non sexas belo nin belo, pero iso non quítache a capacidade de erotismo e sexualizar; os inválidos, os vellos… non hai que quitalos do mapa da deseabilidad. Reivindicemos a diversidade.

A beleza e a deseabilidad son, por tanto, diferentes.

Diferencio a beleza e o desexo, non para negar a beleza, senón para oporme á necesidade de entender a beleza como condición necesaria para o desexo. Podemos dar e recibir pracer sen pasar por ese filtro de beleza. Ademais, a centralidade da beleza destrúe moitas vidas.

O discurso bondadoso di que a diversidade é fermosa e que todos somos belos.

Compároa coa alegría. Teño tendencia á depresión, ás veces estou triste e enfadado co mundo e, por exemplo, vinme obrigado a saír en festas porque sabía que en casa ía estar peor, pero a xente achégase e empéñase ata que eu sorrín, aínda que eu non tiña ganas de sorrir. Dalgunha maneira, obríganche a debuxar o sorriso e unha vez conseguido, o outro queda tranquilo, esquéceche e segue de festa. Vexo a beleza dun modo parecido: non me obrigues a ver o meu corpo fermoso si non o vexo fermoso. Iso non quere dicir que teña que esconderme do mundo.

Segundo as guías de autoaxuda, a base está no amor propio.

Teño unha relación complexa comigo mesmo. Destruínme por completo emocionalmente e logrei reinventarme. Pregunteime, que é o positivo para a súa felicidade? E tratei de dar prioridade ás ideas e dinámicas que para min eran boas. Desde entón, estou contento co meu corpo, pero non co meu corpo, e o meu punto de vista é bo, porque revivín como quero. O que pasa é que os valores que eu priorizo non son os que prevalecen na sociedade, e de aí o choque violento coa contorna. No modelo social actual, sacar algunhas vidas adiante é moi duro.
Ante os comentarios repugnantes, defende a túa nudez.

Non censurar o meu corpo ante os comentarios que me dan náuseas refórzame. Hai xente que quere afogarnos e que sente o pracer pisando e menosprezando aos demais, e aínda que nalgúns momentos é moi duro, é unha forma de dicir que non o van a conseguir, e non é asunto meu só. Aínda que eu vivino de forma persoal, comparto esta loita con moita xente que o vive de forma similar.

É unha vía de normalización, porque eu nacín anormal (fóra da normalidade), fixéronme sentirme discriminado desde moi pequeno (porque ao principio era cabezudo, logo por outras cousas), é unha mensaxe que recibín constantemente “ti non es normal”, e iso é moi destrutivo. Sempre me vin no bando dos perdedores. Cando vives fóra da normatividad, ás veces o que máis queres é que sexa normal, porque o normal significa paz e tranquilidade, e téntalo, pero non está dentro de ti e ao final todo estala porque estás tranquilo, pero non a gusto. É unha tranquilidade estéril, un intento de adaptación, pero non es ti. O meu obxectivo é poder vivir socializándome tal e como nacín, sen sufrir acoso. Reforzar a autoestima, utilizando ferramentas como a ugly activism ou a nudez, a felicidade… Todo é o mesmo camiño, e ese é o meu camiño.

Tes unha relación sa co teu corpo?

Non teño unha relación positiva, pero si sa, porque aínda que non a valoro demasiado, iso nunca me levou ás devastadoras tendencias contra o meu corpo.

E na sociedade, temos unha relación sa co noso corpo?

Falamos da primacía do discurso da beleza. Hai tendencias que nos obrigan a controlar o noso corpo e estamos cheos de complexos. E eu teño moita sorte porque son un mozo, porque coñezo casos de mozas que sufriron agresións brutais e implacables por mostrar o seu corpo. Vin demasiada xente sufrindo polo seu corpo, e iso non é san. De todos os xeitos, o foco non debe porse nas persoas que teñen unha relación conflitiva co seu corpo, senón no modelo que impulsa devandita relación.

A túa arma é a hipersexualización de ti mesmo. En xeral xulgamos o corpo en relación co sexo e o desexo?

É diferente que eu me hipersexualice pola miña propia decisión, ou que os demais non vexan máis que o sexo en ti, e ás veces facémolo excesivamente. Chegamos a sexualizar á nai que lle está aleitando. Vexo ben que o pracer estea no centro das nosas vidas e é moi divertido sexualizar a nosa vida, pero tamén é necesario tratar ás persoas como persoas. Porque objetivar á muller polo feito de ser muller é prexudicial. Coñezo aos mozos que non son capaces de entender ás mozas como amigas, sen ter relacións sexuais entre elas.Nos
últimos tempos falouse de gordofobia (fobia aos gordos).

As activistas anti-Gordfobia están a facer un gran traballo e debemos darlles as grazas a elas e ao movemento feminista, que están a conseguir pór na axenda e reflexionar sobre este tipo de temas. Están a sacar e pelexando persecucións que até agora eran invisibles. Vivimos tempos interesantes e estanse facendo moitas cousas para valoralo. O documental Yes, we fuck é un exemplo moi recomendable da relación que teñen as persoas que están fóra da normalidade coa sexualidade. É ideal para facer fronte a moitos prexuízos.