Unha das nosas compañeiras dinos que o médico lle puxo en marcha o protocolo porque a tensión é demasiado alta. Nós non soubemos rirnos nin chorar cando ouvimos esa pomposa palabra. Porque hoxe en día, o que di sen usar a palabra protocolo non ten importancia, ao parecer. O bofetón, a bebida, o consumo de alimentos salgados e a práctica do deporte convertéronse nunha actitude de cego e tolo, o protocolo espanta. E aínda que souben máis ou menos o que significa a palabra protocolo, recorrín ao dicionario para coñecer o significado exacto da palabra. Trátase dun conxunto de normas de cortesía, que poden utilizarse tanto no ámbito privado como no público. Por exemplo, para saber como hai que dobrar as servilletas na mesa, como vas ir a un acto oficial vestido, a técnica e táctica que tes que utilizar para limpar o ano cando entras ao baño de alguén. O protocolo marca o mundo, porque o protocolo é un costume, ás veces é un comportamento non apreso, cultural, ás veces, e en función diso o mundo saberá si sabes ser e estar na sociedade ou non.

“Palabra grosa de protocolo” cando se utiliza no ámbito oficial ou diplomático. Ten un valor engadido menor que a palabra convenio. Pero comeza polo protocolo para poder chegar a outras tarefas. E iso é o que aprobaron o Goberno Vasco e o Goberno de Navarra: o protocolo. Ambos están dispostos a colaborar en diferentes ámbitos e ámbitos (Función Pública, Administración Local, Saúde e Consumo…). Non podemos negar que esta noticia nos fixo moita ilusión saber que imos poder ser fraternais cunha Navarra máis crúa.

Nos convenios post-ditatoriais acordouse a exclusión de Navarra da CAV, en beneficio do país alavés. Unha das reivindicacións máis importantes da loita armada era a integración de Navarra na CAV, e o que as armas non puideron conseguir este protocolo fíxoo viable.

Digamos que medidemos en toda a súa personalidade o arraigamento que terá a aprobación deste protocolo. O futuro diranos si o presente é denso. Tampouco podemos esquecer que este tipo de protocolos tamén están aprobados cos gobernos dA Rioxa e Aragón. É dicir, cos veciños, cos que non teñen parentesco familiar. Nada extraordinario. Pero fainos ilusión que despois de estar demasiado tempo sen falar co enfadado irmán, vímonos e empezamos a falar e logo, si queremos, poderemos entendernos. Pero, por exemplo, ese protocolo non nos pode pór á cabeza, porque non indica que no goberno da CAV e no de Navarra vaia cambiar a súa personalidade xurídica política, nin que ambas as institucións compartan a mesma administración. Nin moito menos! Este protocolo refírese unicamente á convivencia normalizada entre veciños. A pesar de que os abertzales queren que a relación entre irmáns sexa normalizada.