Comentábase anteriormente, entre outras cousas, cando se atopaban nun ou outro concerto, pero tres chamas acenderon o intento espontáneo de facer algo, segundo Miren Aranguren: primeiro, estreouse na época o documental Zuloak, sobre as mulleres e a música, e non se identificaron co que se reflectía nese traballo; segundo, no propio gaztetxe Putzuzulo, nunha noite de versións, onde participou unha chea de mulleres; terceiro, K-Gittoro.

Loita e pracer, a nivel local

Entre outras cousas, MEFSST tamén se organiza porque é un pracer. En palabras de Aranguren, no primeiro festival, tratábase de facer algo que lles gustase. Ostolaza: “Iso é clave. MEFSST trae traballo, pero tamén un gran pracer. Mesmo cando organizamos concertos, demos importancia aos nosos desexos. Moitas veces, cando estás a organizar, non ves o concerto, e igual encántache ese grupo. Traballo sen precedentes e sen gozo. No noso caso, por exemplo, se alguén quere ver un grupo, pois os demais facemos quendas, ou nos adaptamos como cómpre”.

O primeiro festival MEFSST tivo un gran éxito. Case 100 persoas asistiron á mesa redonda. Ostolaza: “Utilizamos todas as cadeiras da balsa e non son poucas”. Despois diso, trouxeron á luz moitas cousas. Segundo Aranguren: “Empezamos a falar da posta en escena, do resto do escenario, pero logo démonos conta de que había unha chea de cousas que facer. Por iso, nas próximas edicións, por exemplo, organizamos cursos de técnico de son, e este ano un taller de DJ. Ademais, démonos conta de que non podiamos falar só de mulleres, senón doutros corpos e voces”.

Sempre tiveron como obxectivo actuar no terreo. Ostolaza: “Quixemos influír nos lugares que están ao noso alcance e nos que chegan ao noso coñecemento, e si alguén se anima, nós estamos dispostos a axudar, a que a xente queira, pero non temos ningunha intención de predicar, nin de cansarnos”.

Ademais, moitos dos organizadores eran membros de Bilgune Feminista e non querían, como nesa organización, actuar desde o punto de vista nacional. Aranguren: “O punk-hardcore é o ámbito musical máis próximo que vivimos en Putzuzulo, un espazo moi politizado, pero precisamente o feminismo non se tomou de maneira consciente, como se tomou o anti-especismo e a autogestión. É un reto, tamén no rock, en xeral. En Euskal Herria o rock ten unha gran influencia e, nese sentido, paréceme que habería que abrir a reflexión, pero non creo que a solución sexa crear algo nacional, senón que estas reflexións se vaian estendendo, onde sexa”.

O que un queira, cada un ten que loitar

En canto aos grupos musicais a nivel de afección, Ostolaza dinos: “Ás mulleres enganáronnos e deixámoslles enganar. Estabamos en casa, había que saír de casa, era unha vitoria, e o feito de que as mulleres tivesen o seu diñeiro foi un gran paso, pero seguimos facendo as de casa, seguimos facendo as da rúa... Non temos tempo libre”. E non lle damos ningunha prioridade. Aranguren: “Ademais, tes que ser o mellor. Non esperamos que un home teña que cantar dunha maneira moi especial para escoitalo e gozalo. No caso das mulleres cantas como Aiora Renteria, ou...”.

Ambos opinan que temos que dar unha puñada na mesa. Aranguren: “Como sempre dicimos sobre os privilexios: non daranche nada, tes que aceptalo ti mesmo”.

En espazos confortables respírase máis facilmente

E os membros do MEFSST tomaron algo, indiscutiblemente. Comezando a falar do festival, a ilusión, a alegría e o agarimo son os ingredientes principais da festa. A pregunta é por que é tan especial. Aranguren: “Ao coidado dáselle moita importancia. O ano pasado, por exemplo, veu un grupo e a unha moza metéuselle un panico escénico. Pasárao moi mal e quizá notaría unha presión enorme noutro sitio, pero nós dixémoslle que non tocaba moi tranquilo, que non pasaba nada. É un gran espazo de seguridade, xa sabes que ese día non pasarache nada malo, e iso é moito”.

Si, é moito. Ostolaza: “O ano pasado, no Resurrection Fest, mentres bailaba, divertiume moitísimo, agredíronme. Contestei o tipo e todos viron o que ocorreu, pero vostede cre que alguén dixo algo? Por suposto, o Resurrection Fest é, despois, algo incrible: conta con recunchos para nenos e familias... Pero iso sucedeu durante o día e todos calaron”.

A dúbida é se a mesma seguridade que no MEFSST pode xurdir noutras zonas. Aranguren: “Organizando quen está, quen está a soar... Se hai mulleres en todas estas zonas, hai maiores garantías. E si no escenario, en lugar de ver un modelo de home moi concreto, ven outros corpos, iso necesariamente inflúe no ambiente”.

Só apto, tamén cos amigos

A forza do empoderamiento no grupo é o que o MEFSST achegou, entre outros, a Aranguren e Ostolaza. E tamén a posibilidade de reinventarse a si mesmos.

Aranguren: “Non me animei aos dezaoito anos, pero podo crear un equipo ao trinta”. Ostolaza: “Tirando diso, por exemplo, para min foi importante poder conciliar a paternidade coa música. Aínda que traia un neno, irei de xira con Pottors e Clito. Teremos que facer as cousas con outro ritmo... e que? Non pasa nada! Creo que esa é, de verdade, a actitude punk. Teño que planificar todo? Virá quen vinga”.

Grazas ao apoio do equipo, mantense máis fácil. Ostolaza: “Nos primeiros concertos non pasará a todo o mundo, pero en xeral non se divirte: vergoña, inseguridade... Non é difícil ceder, pero se a contorna che seduce e anímache...”. Entre outras cousas, por iso organizaron colonias de rock o ano pasado. Este ano non o farán, pero o consideran un bo camiño: “Actuar desde pequeno ten un gran impacto. As escolas de música están cheas de mozas e pódese ensaiar en casa, pero hai que dar o paso ao escenario. É unha boa aposta ter estímulos positivos e referencias desde nenos”.

Punk no século XXI

En opinión de Ostolaza e Aranguren, o punk non morreu, pero o contexto cambiou, o propio xénero musical creou novas regras e, por tanto, a transgresión tamén ten que cambiar necesariamente. Ostolaza: “Para min, algunhas das bases do punk son tan útiles como nunca: a filosofía de facelo ti mesmo, de facer as cousas sen complexos... son cousas máxicas, e esa esencia está viva”. Aranguren: “Pódese manter unha chea de cousas que están na base dos punks, pero o que hoxe significa o punk non é o mesmo que antes. Xabier Montoia dixo no seu día que o punk de Euskal Herria tiña que ser en eúscaro, para ser realmente punk; para min, hoxe en día, para ser punk, o feminismo ten que ser compañeiro de viaxe, interseccional, claro, e ter en conta a raza e outros moitos eixos”.

Visto o avance e o panorama musical en xeral, Aranguren subliñou a necesidade de crear novas condicións: “Na xira non se pode ir calquera: para traballar nun equipo tes que ter un pouco de diñeiro, se non, non podes comprar cordas, algo complicado. En Hego Euskal Herria temos unhas condicións moi precarias e estar nun grupo é perder diñeiro”. A diferenza entre os grupos é que aos que se lles paga págaselles 25.000 euros e aos demais non garánteselles nin 50 euros. “Temos que traballar niso. Sempre terás a oportunidade de gastar e tocar diñeiro, pero si falamos doutros corpos e voces, tamén temos que mellorar as condicións, axuntar espazos, tanto no que se refire a infraestruturas como a condicións económicas”.