Corea do Norte é un país completamente pecho debido á situación que atravesa. O país estenderase algunha vez?

Corea sempre está disposta a relacionarse con outros países do mundo. Está pecho para protexer a súa dignidade e a súa soberanía e non para descoñecer a outros pobos nin para manter relacións con eles. Aos poucos a xente achégasenos máis e haberá cambios nese sentido. Ocorre que a xente utiliza o concepto de “cambio” ou “apertura” moitas veces co significado de converterse ao capitalismo. Iso nunca ocorrerá. Creo que é máis o Oeste o que non se atreve a achegarse a Corea que o contrario.

Vostede é un representante para as Relacións Culturais Internacionais e Corea está oficialmente en guerra con Estados Unidos. Sentiches medo algunha vez?

Por suposto, a miña posición carrexoume moitos problemas. Son tantas as mentiras que se estenderon ao redor de Corea que o nome de calquera persoa ou cousa que se relacione co país queda sucio. Tiven problemas con moitos amigos da infancia, que pensaban que lles ían a encerrar polo simple feito de ser amigos meus. Botáronme de tres centros de traballo polas miñas ideas. Ademais, estou sometido a unha presión enorme por parte do sistema, nos aeroportos rexístranse continuamente os meus vultos. Pero nunca sentín medo. En canto ao medo, é mellor que deixes de lado a loita de ideas. Si cheguei a unha posición que ninguén alcanzou no mundo, é porque non tiven medo.

Unha das grandes aspiracións de Corea é a de unificar unha nación dividida en dous estados. En que situación atópase esa posible unificación?

Agora é moi difícil unificar. Entre 2000 e 2007 asináronse varios acordos, centrados nunha república confederal que tivese dous sistemas. Co apoio da maioría dos coreanos. Desde o respecto ás ideoloxías, asinouse o compromiso de colaborar en todo o demais. Desgraciadamente, Park Geun-hye, filla do ditador Park Chung-hee, destruíu todo iso. O último foi o peche do polígono industrial compartido Kaesong, que fai uns tres meses daba traballo a miles de coreanos de todo o norte e do sur do país.

A separación, as fronteiras e sobre todo a guerra tiveron unha influencia directa na cultura coreana. Como evolucionou nos dous estados?

No Norte mantense unha cultura propia, sen influencia estranxeira. No Sur, pola contra, a cultura estadounidense ha tido unha gran influencia. O K-Pop (Korean Pop) é unha versión do pop estadounidense, pero con rostros orientais, e a expresión cultural máis coñecida de Seúl é o break dance. Imaxínache. Os mozos sábeno todo da cultura americana e, pola contra, nada da cultura coreana. A lingua tamén se está perdendo aos poucos, e iso é terrible para a nación. Aínda así, cremos que a unidade é posible.

Que sabe a coreana da cultura occidental?

Coñecen a Don Quixote e a guerra civil española. Pero, sobre todo, sabe como é a “selva”. Nós chamamos ao capitalismo “a selva”, “o lugar onde a xente come”. Cando trouxen aos coreanos a Madrid, asustáronse. É un shock para eles, porque ven que hai que pagar por todo. Tamén para ir ao retrete.

Os xornalistas e turistas que visitan Corea teñen ao seu lado a un guía constante. O Goberno exerce un control absoluto sobre os estranxeiros. Por que?

Si, así é. Para nós Corea é a nosa casa. Somos unha familia. É un país sen prostitución e sen drogas, e non queremos que este tipo de problemas entren en casa. Os estranxeiros sempre van acompañados dun guía, porque non sabemos cales son as súas verdadeiras intencións. Os medios de comunicación infiltran aos xornalistas como turistas e publican posteriormente reportaxes sensacionalistas. Por iso tomamos medidas.

Deixar que os xornalistas camiñen libremente, facendo públicas perspectivas de contraste da realidade, non deixaría en evidencia a manipulación?

Todo o contrario. Os xornalistas, como dixen, sacan unha foto nun monumento e logo din que estiveron nun campo de concentración. Este xornalista non saíu da capital, Piongyang, pero escribe sobre as rexións de Nampo, Wonsan e Haeju, copiando literalmente o que di a cia. Se isto ocorre agora, que pasará si ábrense as portas?

Como se entende a democracia en Corea?

A democracia significa que o pobo ten poder. O seu réxime é totalmente oposto nos países capitalistas que o consideran demócrata. O pobo de Corea ten o control dos medios de produción e de toda a propiedade e utilízao de forma cooperativa en beneficio de toda a sociedade. En base a iso, cada cinco anos o pobo elixe aos seus 687 delegados para a Asemblea Xeral Ordinaria. Por sufraxio universal, todos os cidadáns maiores de 17 anos teñen a opción de presentarse ou votar a estas eleccións.

É democracia que desde 1948 todos os xefes de Estado sexan da mesma familia?

O amor polo líder, a paixón e a imaxe dos máis altos líderes de todas partes coinciden coa idiosincrasia dos coros. A unión da familia Corean ten unha importancia vital. O microcosmos da familia xeneralízase ao macrocosmos da sociedade, onde o noso líder é o pai. Un centro de gravidade que permite a unidade da sociedade. Non se pode negar que é unha figura paternalista. Pero teña coidado! En ningún caso é autoritario.