Nas últimas semanas estamos axitados porque un consorcio de xornalistas filtrou máis de 11,5 millóns de documentos que apareceron en Panamá. Só déronnos algúns nomes famosos que aparecen neses documentos, pero temos que saber que o 1% da poboación mundial ten documentos almacenados en paraísos fiscais repartidos por todo o mundo e que só nesta ocasión saíu Panamá.

Sen ir máis lonxe temos Andorra, Xibraltar ou algunhas illas pequenas de Gran Bretaña. Con todo, o máis sorprendente é Luxemburgo, no corazón da Unión Europea, sen esquecer os paraísos fiscais sectoriais que existen entre nós ou Holanda. É significativo que as autoridades e as súas caras limpadoras, é dicir, a actitude que mostraron os medios de comunicación, mostren as caras da hipocrisía.

Que podemos esperar do presidente da Comisión Europea, que atraeu a máis de trescentas empresas multinacionais a Luxemburgo cando el era primeiro ministro de Luxemburgo? Entre eles, o xigante Google, para que os seus beneficios fosen pagados a cero. Que van escribir os grandes periódicos e televisións do Estado español si dependen dos préstamos do Banco de Santander ou do BBVA, aínda que saiban que son as propias casas que destinan diñeiro desde aquí a paraísos fiscais?

Ao parecer, os paraísos fiscais poderían ser perseguidos pola Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económicos (OCDE) e o Fondo Monetario Internacional (FMI). Pero quen crerá a esas organizacións se os seus mandatarios son nomeados polos gobernos dos Estados membros. Intre ou Strauss-Khan, ambos exdirectivos do FMI, foron incluídos na lista de Panamá, da que Felipe González tampouco está lonxe.

Tamén soubemos que o lehendakari de Arxentina, o señor Macri, e o señor Cameron de Gran Bretaña, entre outros, están confundidos en paraísos fiscais. Non podemos esperar outra cousa do rei Salmón de Arabia Saudita, do presidente de Ucraína ou de Rusia. Pero pouco sabemos das autoridades de Alemaña ou dos Países Baixos, ou das dos Estados Unidos, que non teñen necesidade de levar os seus bens fóra, onde teñen paraísos fiscais: Delaware, Nevada, Wyoming…

O cinismo: estafadores fóra de prisión e condenados polo denunciante. Aí están Falciani, Assange, etc., na vía penal ou en risco de ser procesados. Os que non pagan impostos na rúa están tranquilos, perseguindo aos que denuncian esta situación. Como acabará así cos paraísos fiscais?

Todos estes personaxes, utilizando a doutrina do neoliberalismo, dinnos que hai que recortar os gastos sociais, un día si e outro tamén, e mentres tanto levan as súas fortunas a paraísos fiscais para evitar as achegas que deben facer ás arcas públicas, deixando os ingresos públicos totalmente recortados. Ademais, estes personaxes crean famosas fundacións con beneficios dos seus negocios, xeralmente para utilizalas en actividades caritativas. Non cabe dúbida de que o Estado recorrería a estes fondos de maneira máis democrática e non á promoción de transxénicos nos países africanos, como fan Bill Gates e compañía.

Dicíase que a globalización convertera o mundo nun pobo. E, por suposto, nun pobo calquera pode moverse dun lado a outro. O diñeiro si que se pode levar da fibra óptica ao carón e outro, sobre todo aos paraísos fiscais, pero non ás persoas. As persoas non temos dereito a movernos, temos que estar presas nos nosos países. Pregunte se non aos sirios, iraquís ou afgáns que hai en Grecia.