Nova York 1820. A normativa da cidade incorporou unha nova lei: si non se fixa outra data, os contratos de aluguer de vivendas manteranse en vigor até o 1 de maio. Ao parecer, ese día a suspensión dos contratos e o cambio de domicilio xa existía, e a norma non fixo máis que oficializar o fenómeno. Algúns din que ese día chegaron os colonizadores holandeses á illa de Manhattan e por iso elixiuse a data; outros, a decisión foi motivada polo May Day, que se celebraba en Inglaterra. O caso é que “facer mudanzas nun só día era un vello costume”, “a cidade era pequena, cando os habitantes eran escasos e a maioría vivían na mesma casa durante moitos anos”, tal e como John Pitard, un dos fundadores da Sociedade Histórica de Nova York, explicou nunha carta á súa filla Igrexa en 1832 ou 1833.

A intensa opulencia da cidade atraía a unha multitude de novos habitantes. A construción de vivendas e o mercado especulativo dos alugueres aumentaron notablemente para que tanta xente tivese un fogar. Así, os arrendadores aproveitaban a lei do 1 de maio para subir a renda de forma abusiva e moitos inquilinos tiñan que buscar unha vivenda cada ano a un prezo alcanzable. Todos facían o altai o mesmo día.

Ás 9 da mañá comezaba o confuso desfile dos carruajes. Miles de carreteros do condado congregábanse na cidade en busca dun día de trevo. A crecente demanda de transporte de mobles foi incrementando os prezos. Ademais, o xornal de varias semanas víase obrigado a desprazarse moitas veces para gañar nunhas poucas horas, e a présa aumentou o caos.

O escritor inglés Frances Trollope describiu o caos como: “O 1 de maio parece que se está evacuando da peste da poboación de Nova York”. Ao aventureiro Davy Crockett, o moving day suscitou en 1834 opinións contrapostas: “Cando volvemos a Broadway, pareceume que toda a cidade fuxía dunha calamidade tremenda (...) Parece que están a xogar, que cambian de casa por puro divertimento”. Segundo o avogado George Templeton Strong: “Nunca vin a cidade nunha situación tan caótica. As casas parecen baleirar as entrañas da rúa. (...) Non avanzamos desde a era nómade e migratoria da civilización, somos como os vaqueiros da estepa de Tartaria”.

Nos primeiros anos do século XX, ao redor dun millón de neoiorquinos cambiaban de casa o 1 de maio. Pero as angustias que seguiron ás dúas guerras mundiais provocaron o decaimiento do costume. En 1945 o New York Times anunciou a derrogación da lei: “A escaseza de vivenda borrou o día da mudanza”.