Pasou o Aberri Eguna. Perdoa, pero con Franco eran mellores. Que días de patria! Ou era porque eramos novos e dunha fe máis forte (ou estúpida)? De todos os xeitos, non volvamos espertar pantasmas e abaixo hai que nomealos, está ben!

Sinceramente, ultimamente os partidos nacionalistas danme un pouco de alegría, máis de desesperación. Ano tras ano, quen ten unha estratexia concreta, unha planificación, unha folla de ruta, unha viaxe, un prazo para alcanzar os obxectivos propostos? É triste, pero adoito aceptar as declaracións do Aberri Eguna con humor e desesperación. Con todo, hai dous raios de luz no horizonte: o primeiro, a postura de Podemos a favor do Dereito a Decidir. E a segunda, as votacións que no exercicio deste dereito vanse a realizar nalgúns municipios e comarcas nos próximos meses.

A primeira é aínda máis importante á vista das posicións do PSE/PSN/PSOE. Por que é a nosa “obsesión soberanista e identitaria”, pero non a imposición da soberanía dunha única gran nación española, si ou si –con todo o aparello do Estado, incluído o exército–, por moito que se queira a maioría dos habitantes dunha ou outra comunidade? Por que o Dereito a Decidir reparte á sociedade se o mantemento do statu quo non o fai ou calquera outra elección? Por que se fala do noso “etnicismo exclusivo”, si o dereito ao voto é igual de garantía e valor para todos os cidadáns, sexa un fervente nacionalista vasco ou un nacionalista español rabioso?

Co esquecemento dos tempos nos que o PSE estivo detrás da pancarta de autodeterminación, a actitude de Podemos é innovadora, radicalmente democrática; ante posicións fortalecidas, bloqueadas e obsoletas, un vento fresco e novo. Moi ben!

Por outra banda, a iniciativa directa ou indirecta de Gure esku dago, en breve poderase votar en varias localidades. Sen recoñecemento oficial, terán un valor simbólico e moral; pero se as cousas se fan ben, tamén poden ter un gran valor pedagóxico. Aí vexo o gran reto: a todo o mundo, non só aos da nosa corda, hai que explicarlle por que viviriamos mellor sendo máis independentes, asumindo o noso.

Hai moito traballo por facer si quérense conseguir maiorías limpas! Esquecémolo moitas veces, pero cando chega o momento de votar en Escocia ou en Quebec, todos os votos valen o mesmo, os máis valentes e os máis miedosos, o mínimo é manter o que temos, e o medo a perdelo é o xerme que se sementa facilmente. Sería mellor non esquecelo para non recibir a boceira sorpresa!