O gaztetxe Bota (Oztibarre) organizou unha velada de cabaret. No mesmo participaron Paxkal Irigoyen, Lles choeurs da Citadelle, Jurgi Ekiza, Maddi Oihenart e a SokaHots Orkestra, e o actor donostiarra Txiki. Maddi Oihenart e Jérémie Garate publicaron Doi o pasado mes de novembro. E para presentalo en directo piden axuda a outros dous músicos: Jimmi Arrabit (Itoiz, Sustraia…) en vibráfono, e Pascal Humbert (Detroit) en contrabaixo e baixo acústico. Maddi en canto e Jérémie en violoncelo e guitarra (clásico eléctrico). Por tanto, o grupo está no cuarteto.

Como aquel domingo pola tarde era unha noite de cabaret, cada grupo deunos catro ou cinco cancións. Instaláronse Maddi e a orquestra, e comezou a primeira canción. Ogella. O contrabaixo que vai á profundidade do tempo repousa a melodía, cimentando no solo. A guitarra, ademais de achegar harmonía, leva a canción con gran destreza, achegando a información mínima que esixe a harmonía e adornando as lagoas con detalles importantes. O son do vibráfono achega unha dimensión desde o principio até a viaxe. Ese son impenetrable que corre polo aire alcanzoume desde o principio. Elementos como este non deixan outra opción que amar o concerto. E encántanme estes concertos, que desde o principio impídenme a obxectividade e a lonxevidade.

A voz de Maddi fai que a canción se converta en canción. Vibrato natural e rumoreo. Ten, sen dúbida, un papel principal. Pero non hai protagonismo. Trátase dun grupo. Un gran pracer, na mesma canción, darse conta de que a terceira dimensión que hai no disco tamén a sacan en directo.

Se cadra continúan coa canción. Un pouco no mesmo formato que a primeira canción. E como na primeira canción, aparecen momentos rápidos. Había citas deste tipo entre eles. Cando os catro se unen, unen os camiños e dan un gran salto. Non por diante, senón máis lonxe. Na terceira dimensión a difusión do son esténdese a todos os campos. O son non respecta a dirección imposta pola gravidade.

Seguiu o berro de graza feminina. O que amei menos. Aínda o atopei “fresco”.

E para terminar, a canción Denbora asko kantua. Na guitarra acústica, a canción comeza cunha afinación que só Jérémie debe coñecer. Unha nova invitación para a viaxe.

Tomade os vosos asentos, ponde o cinto de seguridade, ímonos! Oh, deixamos a terra ás nosas costas! Mire aí! A lúa! A chamada está no fígado… A través do cosmos, a materia que nos rodea é a música. A infinitud do tempo de espazo esquécese facilmente, sempre que nos satisfai o instante en que vivimos.