Braemar (Escocia) 1881. Despois de casar con Fanny Van de Grift Osbourne en América e de regresar de alí, o escritor escocés Robert Louis Stevenson pasou as vacacións de verán no seu país natal, xunto á súa muller e os seus fillastros. Un día chuvioso, mentres debuxaba co seu fillastro Lloyd Osbourne, o neno de 12 anos debuxou en acuarela un mapa dunha illa. O escritor non puido reprimir o seu sentido de inventar historias e comezou a pór nome a varios lugares do mapa. Díxolle á súa fillastra que había un tesouro escondido na illa, que a Illa do Esqueleto gardaba moitos segredos, que abandonaran a un home...

Ao día seguinte Stevenson escribiu o borrador da primeira parte da Illa do Tesouro. Durante as dúas semanas seguintes escribiu outra sección todos os días. Ao finalizar cada capítulo, lía en voz alta aos novos familiares e estes facíanlle comentarios e suxestións, moitas das cales foron incorporadas ao relato definitivo.

Como noutras moitas ocasións, o escritor de baixa saúde enfermou en Braemar e, ao seu regreso a Londres, ensinoulle o manuscrito ao seu pai para que este tamén dese a súa opinión. Engadiu, entre outras cousas, por suxestión do seu pai, unha pasaxe escondida no barril de Jim.

O 1 de outubro de 1881 publicouse na revista Young Folks o primeiro capítulo da historia e dezasete semanas despois o último. En 1883 a novela publicouse por primeira vez na súa totalidade como libro, sendo o primeiro éxito de Stevenson en canto a crítica e vendas. E a Illa do Tesouro pronto se converteu na paradigma do mundo pirata.

Influíu moito na percepción que temos dos piratas. Tesouros marcados con X nos mapas, illas tropicais, mariños unipersoais con papagai no ombreiro, ambigüidade moral dos piratas...

A propia Lloyd pediulle a Stevenson que non incluíse a ningunha muller na historia, polo que a única que aparece na novela é a nai de Jim. Así que, xunto a outros tópicos, durante moito tempo cremos que o mundo pirata era o dos homes, a pesar de que Pretty Peg, Anne Bonney, Mary Reade, Jeanne de Belleville, Madame Ching e moitas outras piratas de verdade declararon que a realidade era moi diferente.