Artigo 143
Do mesmo xeito que á árbore, é cultura pór a árbore encima e suxeitar as ramas. Gran coñecemento, cultura. Pola contra, rompendo as ramas e deformándolas, axudaría a unha planta que sería rapaz e daría á súa vez un novo futuro. Cultura: traballar. Axudar a crecer. Ás veces até o punto de ser unha planta completamente distinta. Facemos unha nova planta connosco mesmos.
Teñen un bonito e espectacular exemplo en Formentera. Espectacular, de verdade, un deses que merecen unha visita. Movémonos máis lonxe para coñecer unha chea de cousas peores... Chámase “Na Branca d’en Mestre” e é unha higuera, Ficus carica. Vive en Es Pla d’en Mestre, ten uns cen anos e fai unha sombra de 356 metros cadrados.
A higuera é unha árbore que entra en vigor e que crece rapidamente unha vez pegado. Pero é de madeira débil, branda, esbrancuxada. Porque crece rápido ou porque quere crecer máis rápido? Cal é a razón pola que non se fai a madeira dura? Por unha banda, a falta dunha madeira sólida e avaro permanente permite un crecemento rápido. Necesita menos enerxía. Crecerá máis rápido. Doutra banda, a creación dunha madeira branda fai que as ramas se inclinen e caian ao pouco tempo. Cando toque terra, daralle raíces e alí, por esa rama, crecerá a nova higuera ligada á súa nai. A ela tamén crecen as ramas, agáchanse, arráiganse, péganse e volven as plantas novas; unha cadea que non acaba nunca. De dar a paz á higuera, esta alcanzaría toda a volta ao redor, formando unha árbore xurdida da rama, cada vez máis ancho, ampliado e ampliado, que sería unha xigantesca e única higuera.
Iso é “Na Branca d’en Mestre”. As ramas que tenden a curvarse a medida que crecen foron substituídas por unha muleta, unha lente. As ramas marchan cara a adiante, apoiadas no ágape, e o novo tema e o novo futuro. Até os 356 metros cadrados de higuera, despedida de grandes rabaños de cabras e rabaños. É unha lección de arquitectos. Din que é unha construción. Eu digo que é cultura, un monumento que sosteñen 143 temas. En 1992 déronlle ese nome, ao parecer o de maior grajo de Europa.
O pasado febreiro. Adeus ao inverno e benvidos á policía municipal, ao céspede ou ao céspede. É bonito que che ennegrecas, pero para unha próxima vez deixarei ese camiño. Aínda quero tirar da madeira...
O outro día Berria traía a historia da desolada fachada de... [+]
Da madeira xorde máis que acha, entre outras expresións... Pero o proverbio di: "Acha pola madeira". Volta da muela: da semente á planta, semente á planta. Moitos deles foron Gotzon Garate. Preparada para o goce?
Que madeira, que acha. Que tronco, que acha! Semente. Era un... [+]
Madeiras duras, resistentes, que terán que soportar moita tensión e forza, botaranse nestas tebras, como dicía o outro día. Si por casualidade córtasche algunha árbore para conseguir unha madeira deste tipo, a lúa menguante de febreiro pecharase cun mes, e eses son os... [+]
O inverno adoita ser a época da madeira e a madeira. A maioría dos que se usan na nosa cultura córtanse no inverno. As madeiras resistentes, resistentes, resistentes á tensión e á forza, tiraranse nestas lúas. Os traballos de demolición de troncos que dean lugar a... [+]
As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao... [+]
O carrozillo ou caracol (Rhamnus alaternus) non é abundante. É berozale e vive moi ben entre outras árbores e arbustos que comparten esta mesma afección, como o madroño (Arbutus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o lauro (Laurus nobilis), a maternidade (Quercus... [+]
A última vez que estiven rodeado de ti. Jon Maia fíxose cargo da forza que ten o bosque e a árbore sobre nós, e da influencia que ten na nosa cultura para facer un deses grandes documentais; Gutik Zura chámase Gutik Zura e quen queira axudar cuns cantos centavos a... [+]
Toco o violín. Son un arpista mellor que violinista, pero o violín é o meu medio de vida. Verán cálido, a calor dura moito. Pegámoslle. No verán teño a pagotxa, a corda de concertos. No verán, o Alfer, ademais do primeiro, se enorgullece, e algúns teñen que explicar... [+]
Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.
Para tocar,... [+]
As árbores, árbores e arbustos se mejillan, podan e encollen. Ás veces lagartos e brotes, ás veces poliñas, lindos cornos, e mesmo ramas duras. Quiteillo e deixei a ferida de regreso.
Cortamos as plantas para darlle unha forma determinada: para ter sombra, para que o sete... [+]
O ambiente de sangue adoita ser cada inverno. Tesoiras, machos, porcos, motosierras... podas con fío! Os xuízos están dispostos a ditar sentenza. Demasiados xuíces indiscretos. Moitos cascos de cabeza quente. Desapiadados.
Non sabemos onde teñen o corazón as árbores que... [+]