A árbore é de nova plantación. Atarase á estaca que colocamos xunto a ela e pegarase no lado bo. Mentres aprende a xogar co sete ventos e a bailar coas tormentas, as súas raíces, crecen e crecen, suxéitanse e sosteñen, explorarán en profundidade a contorna en busca de alimento para vivir. O traballo da estaca non é baladí mentres se suxeita e suxeita á terra. Algúns lle suxeitan estreitamente á árbore: erro. Ten que estar atado pero o suficientemente tranquilo como para moverse. Ese descarrilamento contribuirá a arraigar e a afacerse a vivir só no futuro. Pero suxeito, quero dicir, para sostelo ata que se afiance. Moitas veces, vin pegar a mesma estaca que puxera para o traballo de soporte e ridiculizar á árbore que tiña que soster, crecendo con máis forza e enerxía que el. Salgueiro (Salix sp. ), plátano (Platanus x hispanica) e pasiacacia (Robinia pseudoacacia) son capaces de facer raíces e pegar sobre a madeira buxán, fermosos aparellos.

Algunha árbore, un pau, un pau, un pau. Tamén a varita que vai tocar para colleitar froitos. E o cubo, e a estaca, e o pau, e a estaca, e a parede, e a pedra, e a pa, e a barda, e o mastelero, e o andador, e o embutido, e o boi, e a viga, e o estrongo, e a varanda, e o pau, e o mastro, e o apeo. E calquera que a teña, patada ou de pé.

A árbore e a árbore necesitan unha estaca auxiliar na súa mocidade, pero tamén na súa vellez. As longas ramas da árbore vella, moi ben conservado, están provistas de elementos resistentes. Como nós, ao envellecer parecerán... O Agai bocinero, o de chardán (cardeal, sardán...) será o mellor báculo que terá a árbore na vellez. Tamén ama a Agaya a árbore de froitas na época que vén repleto de froitos. A medida que crecen os froitos, as ramas inclínanse e, cando menos créese, corrómpense: un crastat e unha árbore de anos mutilados. Agárreno e sobe!