Os medios de comunicación abriron unha investigación: Case un terzo das mulleres nadas entre 1975 e 1979 non terá fillos. O diario O País narra o "drama" das mulleres que non serán nais "por moito que esperen" na Casa Branca de Bilbao. Segundo os expertos, na súa maioría homes, un dos motivos é a precariedade, outro o atopar unha relación estable de parella “demasiado tarde”. Segundo estes expertos homes, hai que pór medios para que se cumpran os “soños reprodutivos” das mulleres, por exemplo, gardarías gratuítas. O Estado español converteuse no país europeo que máis atrasa a maternidade, pola falta de políticas de conciliación axeitadas. Isidoro Bruna, membro da Sociedade Española da Fertilidade, dá outra razón: a falta de conciencia das mulleres. É dicir, non temos en conta que a nosa “reserva ovárica” esgótase, cremos que, como Anne Igartiburu, aos 45 anos poderemos quedarnos embarazadas. Somos parvos e irresponsables.

O sufrimento e a frustración das mulleres tamén están presentes nas reportaxes que atopei sobre este tema noutros medios de comunicación. Falan sempre da maternidade, non da paternidade. Menciónanse parellas –todos homes–, tamén aparecen nas fotos, pero non se recolle o seu testemuño nin se fixa a porcentaxe de homes que non traerán nenos ao mundo. Son poucas as mulleres que gozan da decisión de non ser nai e non hai unha nai que se arrepentiu de ter fillos.

Os homes expertos din que as mulleres da miña idade teñen que estar atentas, non podemos esquecer o tic-tac dun reloxo. Esquecelo? É posible esquecelo? A publicidade das clínicas de reprodución está en todas partes; os medios de comunicación falan constantemente da crise demográfica, e na familia temos que escoitar cousas como “non che vai a pasar moito tempo”. Bo, si somos lesbianas.

Gañamos a loita polo dereito ao aborto pero a sociedade patriarcal ten máis ferramentas para controlar aos nosos uteros. Por exemplo, si “esperamos demasiado”, a ameaza do que seremos desgraciados.

Mentres tanto, ao meu ao redor, moitos teñen claro que queren aos seus fillos; moitos teñen claro que non lles queren. Outros vivimos a decisión de ser nai con moitas dúbidas, dificultades, presións e medos. Pero á hora de tomar esa decisión somos máis libres que as nosas nais e as nosas avoas. Sabemos que non ter nenos é unha opción. Tamén temos a oportunidade de romper a familia nuclear radioactiva. Sen marido, coa nosa parella de mulleres, ou aproveitando os modelos de polimicidad, podemos crear familias. Iso si: Ímonos a atopar coa política de discriminación do Goberno de España.

Na “tribo”, na comunidade, vólvese a falar moito do modelo educativo, pero sobre todo das nais. Ao ler os testemuños de mulleres que non cumpriron o “soño” da maternidade –eu diría “poder”– tiven unha idea: esa necesidade de “ter” un neno é a que creou o capitalismo. Que a familia nuclear é un modelo individualista, relacionado coa propiedade privada. Hai persoas que non tiveron fillos, pero estes axudan a educar aos nenos, como netos ou fillos de amigos. Si apostásemos por un modelo de familia comunitario, os que non teñen a posibilidade de ter fillos quizá non sintan ese sentimento de fracaso, porque terían o seu papel na tribo. Para empezar, para axitar os medos e romper os reloxos, poñamos un sorriso na imaxe da “vella tola dos gatos”. n