No libro Non disparedes ambulancias atoparemos unha distopía. Contraria á utopía, unha especie de profecía da escura sociedade que pode situarse nun futuro próximo. Algúns dos exemplos literarios máis coñecidos son Orwell 1984, O novo mundo Bai de Huxley e Fahrenheit 451 de Bradbury. E o tres aparecen aquí dunha maneira ou doutra. As distopías falan da perda da humanización e adóitanse utilizar para prestar atención a certos temas do mundo real. Neste caso a deshumanización aparece ligada á rixidez das normas sociais e ás novas tecnoloxías. Temos “prohibicións na rúa” para visibilizar os recortes de dereitos e liberdades no ámbito público. Pantallas e teléfonos para reflectir a incomunicación e a desaparición das relacións.

Dentro da distopía tamén temos heterotopía, espazos que permiten escapar de “outros lugares” ou normas: o cárcere é o punto de partida e o hotel no percorrido realizado polos protagonistas. Ou é que a historia comeza no hotel e acaba no cárcere? Neste libro o autor experimentou coa estrutura. De feito, hai catro apartados principais: III, II, I, e 0 situados cronoloxicamente en sentido inverso. Ao lector dáselle información en forma de pingas e a narración comeza polo final. A primeira e a segunda parte son redondas, poderían ser independentes. Nos seguintes poida que déallenos demasiada información tratando de enlazar ben todos os extremos dos fíos deixados previamente soltos.

No frío, lento e gris mundo que se nos presenta, os protagonistas son Gerard e Sylvie. Se atendemos á imaxe de portada, segundo o cadro Lles amants de Magritte, o tema e a preocupación deste libro tamén serán o desexo frustrado ou o amor imposible. Pero paradoxalmente, sendo a loita pola creación dun novo mundo unha prioridade nesta distopía, non hai marxe para construír pontes entre as persoas, aínda que no mundo que se quere crear quérese recuperar o contacto e a comunicación entre as persoas e deixar de lado os instrumentos e as máquinas mediadoras, deixando de ser autómatas e volvendo ser vivas. Isto é o que se fai precisamente na loita até conseguir a repulsa.

Para terminar, gustáronnos moito as reflexións que habemos intercalado sobre palabras, libros e literatura, nun intento de pór en valor a súa forza e risco. Xogando coas palabras atopamos: “Todas as palabras están a caer polas rendijas do cerebro, desaparecen por letras no buraco negro, por detrás mesturadas con sangue, á vontade e a ningún sitio. A memoria e a dor das súas mans. Liberdade e propiedade. Horror e auga. Morte e frío”. Tamén xogan cos nomes dos personaxes propondo un exercicio de intertextualidad. Un dos personaxes ten o costume de cambiar os nomes. Recibe noticias dos seus libros favoritos, que poden ser coñecidos para o lector e que convidan a outros libros. Trátase dun chamamento a saír en busca de mensaxes secretas de libro por libro.