Sabía que a base do grupo Sonic Trash viña do grupo Xa Dígoche, creado a principios do milenio en Bilbao, pero ese nome –Xa Dígoche– quitoume un punto de interese e non fíxenlles caso. Máis tarde decateime de que no ano 2000, cunha soa maqueta, obtiveran o premio ao mellor equipo vasco no prestixioso concurso Vila de Bilbao. Tres discos longos (Uruhue–2001, Kill switch–2005 e Trash tango–2008) e varias obras menores, sobre todo en Bizkaia, onde se celebraron numerosos concertos, sempre construíndo paredes de distorsión sonora, traballando guitarras e ritmos duros e introvertidos e dando un toque máis característico –máis indio– grazas á voz de David.

Despois veu o grupo Sonic Trash, que tiña como obxectivo enterrar Xa Dígoche e dar máis labazadas ao oínte. E, de paso, tamén atraeu a atención doutros amantes da música. En 2011, Hey Chica viu a luz un longo traballo e o equipo demostrou que se fortaleceu. Ademais, tamén volveu a batería Mariana, dos inicios.

O grupo de Sonic Trash é un apaixonado da música, case tolo, e iso nótase nos seus discos. Porque é imposible pór nome ao que fan, é tan aberto, visceral, contemporáneo, escuro, pegañento e á vez violento. Con todo, o último gran traballo do grupo, Latigo pasará probablemente desapercibido!

O golpe dO baile do crocodilo que abre o disco tómbache: golpes de batería que quitan o alento, blues sucio rápido, misterioso e escuro, totalmente rockeiro. O camiñante é un post-rock con distorsiones, intervalos rumoreados e coroas redondas. Santo Tomás é a canción máis completa, o disco redondo: a peza power-pop máis contundente que escoitei hai tempo. Uu! Zamudio boogie bebe do punk, do metal e da Explosions Jon Spencer Blues. É unha agonía espacial e estraña, de gran intriga. Bang é un rock duro, de gran corazón, unido ao pop e o cebo. Latigo é unha enerxía high-enerxética en castelán que queima si tócala. Raíñas high-energy, unha ensalada de guitarra curva e punk-rock. Amor post-hardcore, libre e voda do pop-rock. E, por último, Vinganza, unha peza rockeira moi escura que se achega indiferente aos campos do techno industrial.

O equipo é todo un achado. É moi forte, é un pisotón, unha guitarra inclinada cara ao extremo, con ritmos profundos e pesados, que volve de ambientes post-rock máis escuros ao máis auténtico rock e saca o maior mollo. E por encima de todo iso, ou á beira, case como contraste, a voz e as palabras semicípticas de David, que recibe rexistros penetrantes do rumoreo, a insinuación ou o berro.