Nova York, do 11 ao 14 de marzo de 1888. A cidade foi sorprendida pola espantosa ventisca. Efectivamente, dous ou tres días antes, os habitantes da zona xa comezaran a gozar das cálidas temperaturas que trouxera a primavera.

Durante eses días, unha capa de neve dun metro e medio de altura deixouno incomunicado en Manhattan. A nova ponte de Brooklyn pechouse inmediatamente e os ferries non funcionaron, só uns poucos que saíron a pé de Nova Jersey sobre as xeadas augas do río Hudson conseguiron chegar á illa. Os ventos de 130 km/h torceron a situación, entre outras cousas, ao fío eléctrico e telefónico das rúas da cidade. A cidade tardou semanas en recuperarse. Segundo os bombeiros de Nova York, os incendios provocaron unha perda de 25 millóns de dólares por hora, que non puideron cuantificar os danos materiais sufridos polo lume. Ao redor de 400 persoas morreron, a metade en Nova York.

Antes de que se desen conta diso e, por tanto, antes de coñecer as verdadeiras consecuencias, o 13 de marzo, The New York Times dixo que era “a tormenta máis grave que coñeceu a cidade”. Os medios de comunicación criticaron con dureza as infraestruturas da cidade e resolvéronas: “Débese planificar e construír canto antes un sistema de transporte que permita unha circulación moi rápida e que non se vexa interrompido polas tormentas, e todos os fíos eléctricos (telégrafo, teléfono, arame contra incendios e iluminación) deben ser enterrados sen demora”.

Unha vez concluída a tormenta, o Concello comezou a deseñar un plan para a construción do sistema ferroviario subterráneo. O plan completouse en 1894 e en 1900 comezou a construción do metro de Nova York. Para entón, seguindo o consello do xornal, o tendido afundiuse no subsolo.

O 13 de marzo, por tanto, ese mesmo día, outra publicación da cidade, New York Sun, tamén falaba da bisutsa, pero desde outro punto de vista: “Poucas mulleres que traballan fóra para conseguir un medio de vida conseguiron chegar ao traballo. Seguramente, en toda a historia das saias nunca se puxo tan de manifesto a prepotencia do deseñador destes traxes”. E recollía testemuños de usuarios de vestidos longos, pesados e incómodos: unha muller dicía que a saia lograra chegar ao traballo á altura da cadeira; outra, que tivera que percorrer media mazá e volver a casa; unha terceira, que tivera que ser rescatada na rúa, coas saias húmidas unidas ao xeo, despois de permanecer inmóbil.

Probablemente Sun non tivo a mesma influencia que Times, e outros factores fixeron que na década de 1890 impuxésese a moda de vestidos e saias máis curtas e cómodas. Pero aquela nevada, ademais de en trens e cables, axudou a enterrar as saias.