O 13-14 DE FEBREIRO O PNV aprobará o documento político Batasuna e Indarra na asemblea celebrada no Baluarte de Pamplona. Na base do texto non se sabe que non se coñeza, pero se o que se di no documento avanza, pode conducirnos a novas situacións: a unha segunda transición, como subliñaron os jeltzales. Como é moi habitual nos textos jeltzales, si hai potencialidade; despois de conxugar co realismo nacionalista, iso é outra cousa. No realismo jeltzale é fundamental quen manda na Moncloa; máis aínda é fundamental quen é en Ajuria Enea, pero esa idea non lles xera grandes problemas, xa que nas últimas décadas mandaron sobre todo eles. Cos resultados das eleccións do 20 de decembro prevese que iso cambie tamén en Vitoria-Gasteiz, algo que non parece fácil, pero tampouco imposible. A pista contará coa composición do Goberno de España.

Mirando a Euskal Herria, o documento baséase nun documento que esaxera os dentes de calquera abertzale: O anterior Plan Ibarretxe e o preacordo alcanzado en Loiola en 2007 polo PNV, o PSE-EE e Batasuna, que agora sabemos mellor, foi aprobado por Batasuna, pero non por ETA nin por outros sectores da esquerda abertzale. A finais de 2013 o propio EH Bildu levou estas dúas bases ao grupo de traballo de autogoberno do Parlamento Vasco. Os dous instrumentos e non atopalos? Así é o labirinto da política, porque na maioría dos casos o importante non é cando, como, con quen e para que. E aí é difícil ver aínda un consenso.

Necesítase outro vector para que esta operación teña un resultado diferente. Podemos é o que se pode ver, pero todo indica que o partido de Igrexas veu á sociedade vasca para quedar. E para actuar. Tamén é importante entender que estamos ao final dunha lexislatura e que proximamente –teoricamente no outono– celebraranse as eleccións ao Parlamento Vasco para situar ben o documento dos jeltzales. Non convén esquecer que nas eleccións autonómicas vascas de 2011 convocouse unha consulta no seu programa electoral para o ano 2015. Ou ben merece a pena ter en conta que cun voto soberanista moi maioritario no Parlamento Vasco, a comisión de traballo do autogoberno chegou a un desastre.

A unidade e a forza aprobáronse en Pamplona (1977) e é o título dun texto que se aprobará (2016), pero tamén podería ser un lema eficaz para dar comezo a unha longa campaña electoral.

TAMÉN EN MADRID Os PARTIDOS MAIORITARIOS XA ESTÁN a BUSCAR O SLOGAN ELECTORAL, QUE NON SE PODE DESCARTAR CO NÓ DE GOBERNO QUE EXISTE. No poder, con todo, seguen apostando por un gran goberno de coalición; téñeno claro a Unión Europea, Ibex, O Mundo, O País, etc. Pero o que non era Don Inorrez rebelóuselles da secretaría xeral do PSOE e agora hai que quitarllo da metade, antes de pensalo.

Están a facelo con moi pouca vergoña, como demostra a resposta do editorial dO País (31 de xaneiro) ao anuncio de Pedro Sánchez de consultar á militancia. O PSOE non é o título do editorial da CUP e así o di unha parte do texto: “Esta tendencia do líder a chamar ás bases cando ten problemas é o mango dos políticos mediocres e das institucións populistas”. Os dO Diario, pola contra, rescataron pronto en 2013 o editorial do mesmo xornal no que os socialdemócratas alemáns levaron ás súas bases o acordo alcanzado con Angela Merkel, porque non se trataba de políticos mediocres, senón de “unha profundización democrática que debería converterse nun antídoto dos populismos”. Quen sabe como se chamará a este comportamento nos libros de estilo xornalísticos de casino.

EN NAVARRA tamén será unha semana importante. O Goberno foral deberá decidir que facer coa Oferta Pública de Emprego en Educación e coa lista única de profesores. Calquera solución traeralle madeira, polo que o máis digno e politicamente máis honesto cos seus principios sería manter as intencións anunciadas e a idea dunha lista única. Tamén é visible, pero non sei si o que se ve detrás de Mendoza non é a sombra de Salomón.