1.

Convertéronseme os xeonllos

parte desta familia

tantos berces como cancións, vivencias

aínda que se trate de fragmentos de ficción…

Palabras de agradecemento de onte

convértense mañá en fume,

a miúdo é difícil tomar

Obrigacións

dous tramos para cada un...

responsabilidades non elixidas

traen gran carga;

sempre coidei aos demais

ata que me esquecín.

2º

Unha avoa á súa ao redor

debían mil amores

Con todo, o traballo é gratuíto

non ten bastante dignidade.

Si caben nunha cociña

tanta tenrura,

paciencia e nenos pequenos

eco dos saloucos...

“Para que os demais nos acompañen,

gustaríame coñecer o tempo e

si tes forzas…”

non se lle formulou a pregunta

non pode responder que non.

3.

Aínda que pode entender o amor

cada unha de mil maneiras

medio século de matrimonio

despois, axexándose mutuamente

enfados abundantes e

abrazos tan raramente

Non sabe apreciar unha vez

boteino de menos agora.

nun choque entre nós

mil pedacitos deron a luz

a última etapa das súas vidas;

antes durmiámonos/durmiámosnos

hoxe día, en cada cama.

4.

Fotos antigas de Mesanotx

ten esquinas amarelas,

hanos embriagado igual a nós

memorias de tempo

as nosas camas na noite escura

parecen tumbas,

onde se perderon noutros tempos

Os gloris da saba?

Caídas en rutina

os meus desexos máis ocultos

rouboume os bens

o que a lingua non podía contar

garda o clítoris.

5.

Devoreino
toda a miña vida

cantidade de curiosidade

o que eu tiña e o que me correspondía

crer que era o mellor.

O que eu era e quixese

non podía distinguir

adoptaron a forma dos soños

rachar entre as paredes

todas diminuían

aínda que de cando en vez volvía de cero

incipiente

os meus temores convertérona

a tentación corre perigo.

6.

Vinos como un perigo

opcións de erro

tomándose a molestia de que os demais me tratasen

actitudes esperadas.

Setenta anos

mulleres tan bondadosas

esqueceu mirar aos de á beira

Que quería el en por si?

Evolución dos anos

abriunas dentro de min

trincheiras de combate

até agora nunca

preguntas que non me atrevín.

7.

Gardando a forma dos anzois con frecuencia

é unha pregunta no símbolo;

o desexo de cambiar en equilibrio e

esperanza no medo.

O futuro non, o pasado

teño a man na palma da man

traballo no caserío

tanto en terra de horta

non todo é ouro alí.

Estou cansado de tatuarche

agora sobre rugoso

a miña cabeza éme descoñecida

diante do espello.

8.

Coñecer o descoñecido

é lexítimo para min,

en primeiro lugar, todo con claridade

direille a Joxe

despois, ao redor da mesa

Sentar cos seus fillos:

“Rebenteime e voume,

non podo seguir así,

sufrín demasiado…”

A miúdo un cambio non o ten

en que ser abismo

pode ser tarde

si non é demasiado tarde.