Este libro publicouse por primeira vez en 1964 e agora, despois de 50 anos, temos a oportunidade de lelo en eúscaro.

É importante este dato inicial, xa que neste tipo de libros de hoxe utilízanse técnicas para seducir a cor, as grandes imaxes e os ollos, para fascinar o sentido da vista. Esta obra de Shel Silverstein non ten cor, está feita en branco e negro e a imaxe represéntase mediante debuxos e trazos sinxelos.

A historia de amor entre unha árbore e un neno é o que nos mostra a Árbore xenerosa: “Había unha vez unha árbore… un neno que amaba. E o raparigo viña todos os días e recollía as súas follas para formar con elas coroas e converterse no rei do bosque. O neno subía polo seu tronco e se balanceaba nas súas ramas e comía as súas mazás”. Como se pode ver nas primeiras páxinas do libro, os protagonistas son a árbore e o neno, a súa relación é o que nos conta o narrador. Como viven felices xuntos, como se xogan uns a outros.

O neno, con todo, chega, deixa de visitar a árbore, de xogar con el e só acórdase del cando o necesita. A árbore daralle entón as súas froitas. Despois daralle ramas para facer unha casa; máis adiante será o tronco o que o mozo envellecido coxa para navegar… ata que a árbore non sexa máis que un vello tronco. Mesmo entón, ao avó, que co paso do tempo converteuse nun mozo, un home e un ancián, o amigo da árbore acompañaralle.

A historia de Silverstein é conmovedora, unha historia como a do Príncipe feliz de Óscar Wilde, na que, como naquel caso, o amor será a base de todos os acontecementos.

A través de conversacións breves e sinxelas; utilizando frases curtas, o autor –grazas á comunicación entre texto e imaxe– lévanos a través da historia a admirar o seu amor con cada sacrificio da árbore e a sufrir pola súa dor. Con todo, o ser humano, sen darse conta, colle todo, pondo en perigo ao seu compañeiro, á árbore, e achegando a súa morte.

Esta historia pode ser unha reflexión sobre o consumismo na nosa sociedade, sobre o consumismo que se prevía fai 50 anos. Pero, sobre todo, é unha historia sobre o amor e a amizade; o Príncipe feliz deu a súa pel de ouro e, por último, os seus ollos para axudar aos pobres. A árbore dállo todo ao seu amigo. Tamén un lugar para descansar ao final. Para que os dous terminen xuntos como ao principio. “Non necesito moito agora -dixo o mozo-. Só un lugar tranquilo onde sentar e descansar. Estou moi canso. ‘Ben’ – dixo a árbore, á vez que se puña o máis teso posible–. Ben, este vello tocón é axeitado para sentar e descansar. Ven, Mozo, sentar e descansa –e iso é o que fixo o raparigo–”.