Sodes raperos, pero o feito de ser do barrio dA Viña, moi vinculado aos entroidos, influirá niso.
Antes sempre diciamos rap, reggae e guasa de Cádiz. Algúns din que facemos rap, entroido, reggae e non se que máis. Para nós todas as etiquetas son benvidas. Tamén nos gusta o chirigot, porque hai xente que o utiliza como insulto.

Insulto?
Non o sei, son cousas dos españois.

Está mal visto?
Non, porque o chirigot non é serio, e claro, nós non queremos ser así. Si tómannos por serio, é que algo vai mal.

O chirigot da rúa será o voso preferido.
Si, pero non usamos o ritmo do chirigot. O que se fai musicalmente é un dub de romance ou dubmancero GaditanceHall (risas). Unha das modalidades de entroidos é a romanza gaditana. A base é que unha persoa, con humor e rima, recite/tira todo o que lle pasa pola cabeza. Perfecto para nós.

Rides moito, tomades o pelo a dereita e esquerda, pero facédelo correctamente.
Directa ou indirectamente. No sofá, comendo un pintxo de queixo, no escenario tamén tiramos o mesmo que dicimos. É compatible.

Onde deixastes as cadeas de ouro, as viseras, as letras machistas …? Nós,
desde o primeiro momento, renegamos do rap. Non polos raperos, nós somos afeccionados ao cero orixinal. Renunciamos aos estereotipos que impuxeron aos raperos e aos rapari. Son extremadamente esgotadores. Ademais, a necesidade de ter tantas viseras ocupa a metade da lavadora.

Cando o asinaredes con Sony e tocaredes na Primavera Sound?
Si páganme hoxe, atreveríame a dicir que si! Eu non quería, pero vostedes obrigáronme (risas). Aquí parece que es un privilexiado por subir ao escenario. Parece que non temos dereito ao alta ou ao salario na seguridade social. Non me refiro ás caixas supergordas de 10.000 euros que recollen estes grupos prefabricados. Máis nada que un soldo. Tal e como cobran os servidores, os músicos, os técnicos…

Hoxe en día, a procura dun camiño propio parece imprescindible.
Tentamos compaxinar o modo de vida co de dicir o que queremos. Mentres non se plastifique o noso, adiante. FRAC non ten sentido si ten un discurso elaborado, ten que ser instantáneo. Nós nacemos en movementos sociais, a partir do primeiro segundo do grupo tivemos que deseñar a nosa escena. Aínda tiñamos 20 anos e eran os mellores tempos de Teofila [que foi alcalde de Cádiz durante 20 anos, do PP], así que tiñamos que pensar na opción que tiñamos para tocar. A propia situación ensinounos a autogestionarnos, a facer as cousas sen diñeiro e a conseguir espazos. Pouco despois eramos 20-30 grupos de música, creamos a nosa propia escena e moviamos a máis xente que as escenas oficiais.

Formades parte da plataforma de música en directo de Cádiz.
Cando vimos claro que a Teofila ía ir en busca de tabaco, unímonos na liña da música en directo que hai que seguir para facilitar ao novo goberno. Entre moitos puxemos en común os principais problemas relacionados co acoso ou a lexislación. Morreron todos os circuítos que non estaban controlados polo anterior concello. “Estás comigo ou che mando á policía”, puxeron multas, detiveron a moitas persoas e, ademais, acusábannos de ser os peores, o lixo da cidade. Non somos bébedos da cidade. Bo, hai algún. Pero é legal, non é certo?

Como levades o “cambio”? O cambio
no Concello é importante para nós. Non é o esencial, porque hai traballo real na rúa, nos colectivos, nos bares, na propia xente. O actual alcalde [José María González ‘Kichi’, Podemos] é músico. Leva moitos anos nunha comparsa do noso barrio cunha letra moi cañera. É unha alegría atopala na rúa sen estar rodeada de pistoleiros. Primeiro víase a un gardacostas e despois á Teófila; por suposto, nas rúas comerciais para os ricos.

Cádiz é unha das zonas con máis desemprego de Europa, cunha porcentaxe superior ao 40%.
Se a situación de Cádiz era “boa” –aínda que sexa unha fraude–, o paro nunca baixou do 25%. A crise non foi máis que un pouquiño máis, pero non un choque fortuíto noutros moitos lugares. Na década de 1990 produciuse o declive da industria de aquí, debido á deslocalización dos estaleiros. Por tanto, para cando chegou a crise xa estaba afeito á xente de Cádiz. Desde entón, Cádiz tentou vivir mal de turismo. Tratouse de promover un turismo de cinco estrelas, que en realidade é unha cidade de dúas estrelas. Finxindo, vivimos. Por exemplo, aquí é habitual estar dado de alta a media xornada traballando en hostalaría a tempo completo. E pensará ademais, afortunado de que eu estea dado de alta!

Pero a culpa é súa.
Claro que si! Todos os días estamos a tocar poldros, cantando en entroidos e cobrando PER (subvención a zonas rurais) aínda que non temos terra.

Que seriamos sen estereotipos?Os
estereotipos supermarcados do andaluz, que necesariamente ten que ser grácil, son os que nos chegan agora na televisión. Esa malicia, sobre todo a dos gaditanos, vén precisamente da necesidade extrema. E falar dun dobre sentido é o mesmo. Durante moitos anos houbo unha gran censura aquí e iso desenvolveuse e integrado na música e na linguaxe de Cádiz. Esta é a verdadeira esencia de Cádiz. Saír da tele facendo o parvo non ten nada que ver con todo iso. É todo o contrario. Ruborizábame.

A máis dun pareceralle como gritar no deserto cantar Andalusía Nasión.
Bah, non penses! Nos pobos sempre nos coñeceron por esa canción, esa historia e ese movemento. Por suposto, sabemos moi ben onde estamos e que ambiente hai. Eu creo que a independencia non é unha prioridade en Andalucía. O o noso non é cuestión de bandeiras nin de fronteiras. Hai máis andaluces fose que aquí. Estamos a falar de reivindicar a identidade. Que temos a nosa propia historia, a nosa cultura, noso mugiro, a nosa linguaxe, a nosa forma de actuar e pensar e, mesmo, a nosa propia represión.