Adoita haber algún concerto que deixe un punto de euforia ao oínte despois diso, que estivo contento coa gravidade. Así foi o que Amorante deu o 22 de decembro no bar Parral.

A trompeta nunha man, o cencerro na outra entrou no bar, atravesou o sitio en que estabamos os concorrentes e subiu as escaleiras para subir ao estrado. Desde o principio quería sorprender aos oíntes, atraer, reunir desde o principio. A continuación, como é habitual nos concertos de Amorante, un bertsolari (Manex Agirre, para Vitoria-Gasteiz) cantou un bertso á mantenta, con novas cancións. Para empezar, como aperitivo do que chegaba.

En solitario, acompañado dunha infinidade de instrumentos e pedais de efectos, Ibán Urizar publicou unha selección de cancións baixo o nome de Amorante. Presentounos un novo proxecto, máis persoal que os anteriores, que participou en grupos como Café Teatro, Andrakan, Joseba Irazoki e Lagunak. Di que fai música popular e que ten como base as músicas populares. E quen non fai música popular? O que fai Punk ou Hip Hop tamén o fai, non? Con todo, o que hai pouco habitual a proposta de Amorante é que a música popular, máis que anglosaxoa, chegue a outras procedencias. Canta moito de forma melismática, cunha sílaba estendida máis dunha nota, como o fan, entre outros, os cantaores flamencos. Pero el deixa claro que non fai flamenco, que bebe doutras fontes, como Zugana Manuela Raï, de Iparragirre, que nos puxo nun ambiente de danza.

Non é o mesmo cantar nunha libraría, nunha pequena sala, nun bar; non é o mesmo cantar un martes ou un venres. E iso sábeo ben Ían, consciente diso, que adaptou esas cancións á Parral, a un martes encabeza, xa que, como xa mencionamos, fíxoo con palabras encargadas para a actuación, xa sexa arranxando as cancións ao momento, xa sexa mediante explicacións entre cancións. Como dicilo: ao estilo dos pobos músicos, coa serenidade de quen traballou en moitas prazas, coa convicción de que hai que gañar praza; lonxe das actitudes conservativas.

Vouvos a confesar que non me acordo do que durou o concerto: unha hora. Media hora? Penso que antes de que chegase a hora de terminar, a xente pediulle en voz alta que tocase un par de bis. Bo sinal.

Arrodillado, acompañado polo Harmonium da India, saudounos cun canto de Otón desde o alto da escaleira da Parral, para deleite dos oíntes. Cando dixo que non tiña un disco para levantarse e vendelo, lamentouse a xente. Suavizounos coa promesa de traballo que publicará nos próximos meses. Mentres tanto, téñense que conformar co concerto en papel gravado na libraría Garoa; ou noutro recital indo ver o que trae Amorante.