O marco institucional municipal vixente ten límites para poder levar a cabo as transformacións que Barcelona en Comú (BeC) expuña inicialmente?

É evidente que a Municipalidade ten uns límites que non nos gustan nin desexamos. A administración municipal é a que presta a maior parte dos servizos directos: a xente servizos sociais, a vivenda, etc. Pídeas. Doutra banda –e non é unha casualidade–, o deseño que se realizou tras a transición reduce por completo a soberanía municipal, que lle proporciona os recursos máis escasos comparados co conxunto das administracións.

Segundo o que tedes entre mans, que reforma expondes para facer máis democrática unha institución como a do Concello?

Por unha banda, estamos moito máis limitados do que nos gustaría, pero, doutra banda, hai unha gran oportunidade e depende da vontade política. Até onde chegamos? A resposta non está nas nosas mans, senón que –unha vez máis– devolveremos a pregunta ao conxunto da cidadanía. Nós, agora mesmo, somos un goberno en minoría, once dos 41 concelleiros. O que se poderá facer dependerá do pactado co resto de forzas e en sentido amplo, da vontade da cidade: dos movementos sociais, das organizacións e da pluralidade de actores implicados. Para que as cousas cambien é necesaria unha corresponsabilidade.

Por que apostou vostede por elixir ao ex concelleiro Jordi Martí como xerente do Concello? Cre que o seu salario, de 97.000 euros ao ano, debería axustarse ao seu código ético?

A figura do xerente municipal é un perfil técnico menos fácil de atopar. É o máximo responsable da estrutura técnica e executiva. O Goberno Vasco ha auditado a 12.000 traballadores e un orzamento que supera os 2.500 millóns de euros. Cando gañamos as eleccións, tivemos que nomear unha chea de altos cargos que non se nos ocorreu antes. Nunca antes gobernaramos, iso é un feito coñecido. Fun pedir consello a xente con moita confianza política e recomendáronme a Jordi Martí. Propuxémosllo e aceptou unha redución do soldo que anteriormente cobraba como xerente municipal. El asina decisións cun custo de millóns de euros. Nestes primeiros meses vai ben, a verdade é que estou contento. Neste sentido, temos que facer unha reflexión colectiva sobre os soldos minoritarios e maioritarios dos e as directivas.

Unha das promesas da campaña electoral de BeC foi a de disolver a Unidade de Policía Administrativa e Seguridade (UPAS, actualmente USP), en Madrid. Por que non desmantelaron aínda esta unidade antidisturbios na Policía Municipal?

Nada máis chegar ao Concello ordenouse á Policía Municipal que deixase de facer funcións contra os incidentes. A orde pública non é competencia municipal, senón dos Mossos de Escuadra. Con todo, outro debate é o modelo que debería ter a Policía Municipal.

As operacións policiais solucionan os problemas que se xeraron no tema dos vendedores ambulantes?

Desde o punto de vista dos dereitos sociais habemos creado un grupo de traballo para que estea en contacto directo co colectivo e con outros actores implicados, co fin de buscar solucións a curto e longo prazo. Mentres tanto, a Policía Municipal debe continuar co seu labor, coa xestión do espazo público. Pensamos que, en lugar de atacar ao vendedor ambulante, hai que mirar que pasa coa mercadoría e pescudar quen as falsifica e quen se enriquece coa súa venda. Tamén solicitamos unha maior colaboración coas diferentes administracións afectadas, para ir ás raíces do problema e evitar que os máis vulnerables sexan perseguidos, precisamente, polos vendedores ambulantes.

Teñen o compromiso de facer unha revisión da ordenanza, pero até agora non se realizou ningunha modificación. Tomáronse medidas respecto diso?

Hai que traballar por un novo pacto de convivencia para superar o marco da ordenanza de cidadanía. Hoxe en día está superado e hai que facer unha formulación que non se centra na pena. Esa opinión non é só a nosa, os sindicatos das inxustizas pensan o mesmo. Creamos un grupo de traballo transversal a nivel interno para recibir información en diferentes ámbitos. Posteriormente, teremos que traballar co resto de grupos municipais para acordar un novo pacto de convivencia con asociacións veciñais, comerciantes e sindicatos de inxustizas.

Estades a favor do turismo sostible para reducir o número de camas nos barrios máis afectados? Que medidas tedes entre mans?

Nunha gran cidade como Barcelona hai intereses enfrontados, e tamén barrios que pola presión turística teñen unha gran influencia. Hai quen pensan que estamos a facer demasiado pouco para quitar peso a [turismo], e doutra banda hai amplos sectores empresariais e comerciais que consideran que estamos a facer demasiado. Sempre estivemos de acordo cos veciños e veciñas dos barrios nos que a presión turística ha exercido un maior impacto. Durante a campaña comprometémonos/comprometémosnos a aplicar a suspensión das novas licenzas de aluguer turístico, moitos de nós vimos dos barrios afectados polo turismo e coñecemos moi ben os problemas, os procesos de gentrificación e a especulación inmobiliaria que leva. No sector turístico tampouco houbo liderado político: o anterior goberno permitiu que as empresas do sector tivesen un desenvolvemento caótico.

Ante iso, a nosa prioridade é gobernar o sector turístico, que até agora non tiña ningún control democrático. En primeiro lugar, suprimíronse temporalmente as novas licenzas de aluguer turístico. Tamén creamos o Consello Municipal de Turismo, un espazo democrático de debate entre a cidadanía. No mes de decembro aprobarase o seu regulamento no pleno. O obxectivo é facer unha radiografía da situación actual: faltan moitos elementos para decidir si Barcelona pode crecer ou debería descrecer no sector turístico. Estas cuestións deben ser expostas democraticamente, escoitando e dando voz a todos. A existencia de intereses particulares e negocios é normal, pero primeiro de nada hai intereses xerais como o dereito ao espazo público, á vivenda ou ao descanso.

Discutir o modelo turístico é discutir o modelo de cidade. Hoxe en día, o modelo turístico é unha ameaza para o modelo de cidade, que non é sostible. Hai índices de burbulla turística e hai que organizar a actividade turística para que beneficie a todos os cidadáns.

O pasado 22 de setembro o Concello aprobou a medida de converter a Barcelona en Cidade do Refuxio, e en 2015 o Consistorio destinou 10,5 millóns de euros a afrontar a crise dos refuxiados. Van esgotar o orzamento deste ano?

Barcelona quere ser unha cidade de acollida. Cremos que facer fronte á crise dos refuxiados é un deber moral e político para calquera administración pública. A través do Servizo de Atención a Inmigrantes, Emigrantes e Refuxiados (SAIER), o Concello xa conta cunha política de acollida moi avanzada, con servizos técnicos moi bos para os asuntos sociais. Adiantándonos á chegada de persoas refuxiadas, traballamos nun plan de acollida para mellorar os servizos e atender ás persoas que sofren situacións graves. Ademais, en Barcelona hai persoas orixinarias de Ucraína, Siria, Iraq ou Eritrea que solicitaron asilo, pero o Estado non os recoñece. Aínda que non temos o status xurídico das persoas refuxiadas, estamos a ofrecer a esa xente todos os servizos municipais.